Τις τελευταίες εβδομάδες μετά την ξαφνική απόληξη ενός κοντινού μου προσώπου, αρκετά εύρωστου οικονομικά, πολλές σκέψεις πέρασαν και περνούν από το μυαλό μου. Για τη ματαιότητα της κατοχής υλικών αγαθών, της αντιπαλότητας, της φιλονικίας, της αντιπαράθεσης, της επιθετικότητας, της εκδικητικότητας, της μισαλλοδοξίας και λοιπών αρνητικών συναισθημάτων - ενεργειών προς τους συνανθρώπους μας. Δεν μένει τίποτα παρά μόνο τι ζωή κάναμε, τι πράξαμε, πως ζήσαμε.
Μέσα στις τόσες διάσπαρτες και ανάκατες σκέψεις στο μυαλό μου, ήρθαν εικόνες όμορφες και άσχημες που επιβεβαίωναν κάθε φορά τις σκέψεις μου. Άραγε πρέπει να βιώνουμε τον πόνο για να κατανοούμε καλύτερα την κοινωνία στην οποία δρούμε, τους αγαπημένους μας, τον περίγυρο μας, τους συνανθρώπους μας, τον κόσμο γενικότερα; Μάλλον ναι. Πως θα αξιολογούσαμε σωστά την χαρά, την γλύκα και την ευτυχία αν δεν γνωρίζαμε τη γεύση της πίκρας, του πόνου και της δυστυχίας; Κι όμως, γρήγορα ξεχνάμε τη λύπη, είναι ίδιον της φύσης μας ευτυχώς και πολλές φορές στεκόμαστε παγερά αδιάφοροι στον πόνο και την δυστυχία των άλλων όταν αυτές δεν μας αγγίζουν.
Μέσα στις τόσες σκέψεις και εικόνες που έρχονταν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες σημαντική θέση είχαν αυτές των λαθρομεταναστών, να κοιμούνται στα άδεια παρατημένα βαγόνια του ΟΣΕ και στα έρημα παλιόσπιτα κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, να πηδάνε κρυφά στις νταλίκες με το όνειρο φυγής στην Ιταλία, να ψάχνουν τους κάδους απορριμμάτων του Δήμου για λίγο φαγητό ή κάτι πολύτιμο προς πώληση αλλά και να κλέβουν, να απειλούν, να βιάζουν, να σκοτώνουν!!
Η ζωή γι' αυτούς είναι τόσο σκληρή όσο φτηνή λόγω της ανέχειας, της αδιαφορίας, του ξεριζωμού, της περιπλάνησης, της, της, της, .... δεν είναι πολύτιμη είναι μηδαμινή, ανούσια ίσως. Και η Πολιτεία τι κάνειιι; Πως προστατεύει και προστατεύεται από τα κύματα των δύστυχων αυτών ανθρώπων; ΤΙΠΟΤΑ.
Εμείς ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, φοβόμαστε και είναι λογικό. Τουλάχιστον ας τους σκεφτόμαστε κι ας πιέσουμε για όσο το δυνατόν πιο ΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ, τόσο γι' αυτούς, να βρουν μια στέγη όσο και για μας, γιατί η ανέχεια, ο πόνος κι η δυστυχία φέρνει τα ίδια και χειρότερα.
Πόσο αδιάφοροι μπορούμε να είμαστε μπροστά στον πόνο και την δυστυχία;
Ας μην περιφρονούμε τους συνανθρώπους μας.
Το τραγούδι του Κώστα Χατζή που ακολουθεί θα μπορούσε να ναι η φωνή κάθε κατατρεγμένου και περιφρονημένου της ζωής όπως οι λαθρομετανάστες όπου γης.