Πάντα τέτοιες μέρες, εθνικής ανάτασης, εορτασμού, μνήμης, το πνεύμα μου ανησυχεί περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Δεν έχω ακόμα συνειδητοποιήσει γιατί.
Ίσως είναι τα βιώματα; Το πως γαλουχήθηκα από την οικογένεια μου και το περιβάλλον μου εν γένει; Ίσως είναι τα διδάγματα κι οι αξίες που έλαβα στο σχολείο μου; Ίσως όλα αυτά μαζί; Μπορεί, δεν ξέρω.
Όλα αυτά τέτοιες μέρες πάντως με διατηρούν σε εγρήγορση σκέψης και δράσης.
Μου γεννούνται ερωτήματα...
Άραγε η γενιά μου, η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων, θα ζήσει ελεύθερα και το άλλο μισό της ζωής της (άλλα περίπου σαράντα χρόνια) ή θα μαστε σκλαβωμένοι, φυλακισμένοι, υπόδουλοι στους δανειστές-σφετεριστές μας δια παντός; Πως θα απαλλαγούμε από τον Ευρωπαϊκό-ΔΝΤικό ζυγό;
Ο Ρήγας Βελεστινλής ενέπνευσε τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης με τον περίφημο Θούριο του που τον έγραψε εκεί, στα 40 του. Μήπως είναι η ηλικία της πραγματικής αλλαγής, της ειλικρινούς αμφισβήτησης σαθρών δομών, αρχών και κατεστημένων; Μήπως είναι η ηλικία της πραγματικής επανάστασης, της σύγκρουσης με κάθε τι απαρχαιωμένο; Μακάρι γιατί κάποια γενιά θα πρέπει να πάρει την τύχη αυτής της χώρας στα χέρια της και να την αναδύσει από τον πάτο που έχει πιάσει σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό, φιλοσοφικό, παδαγωγικό κλπ). Σήμερα ποιος μπορεί να μας εμπνεύσει, να μας καθοδηγήσει, να μας ενώσει στον κοινό αγώνα ανάτασης της πατρίδας σε όλα τα επίπεδα;
Πολλά τα ερωτήματα, τρέμω τις απαντήσεις!!!
Χρόνια πολλά Έλληνες... ελπίζω κι εύχομαι χρόνια ευήμερα. Γρηγορείτεεεεε!!!
