Α' Επιστολή Παύλου προς Κορινθίους
Αυτές τις άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, παρακολουθώντας όπως σχεδόν κάθε χρόνο την πορεία του Θεανθρώπου προς τον εκούσιο θάνατο και την εκούσια Ανάσταση, μέσα από τις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας, πάντα προσπαθώ να ανακαλύψω κάποιο νέο στοιχείο, να αναρωτηθώ, να αμφισβητήσω, να προβληματιστώ, να διδαχθώ.
Ό,τι νέο ανακαλύπτω, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: η αγάπη του Θεού προς τον Άνθρωπο κι αυτή διάχυτη μεταξύ των ανθρώπων, είναι το μεγαλύτερο δώρο στο διηνεκές της επίγειας και όχι μόνο ζωής.
Τις δύσκολες οικονομικά μέρες που διανύουμε τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως αλλά και τα κάθε λογής προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη διάρκεια του βίου μας, μόνο με όπλο την αγάπη μπορούμε να τα ξεπερνάμε.
Έχω πεισθεί, έστω κι αν ακόμα δεν μπορώ να την εφαρμόσω εμπράκτως σε κάθε έκφανση του βίου μου, εξάλλου αυτό προϋποθέτει σημαντική άσκηση και εσωτερική εμβάθυνση, ότι η αγάπη πάντα θα υπάρχει και θα καθοδηγεί τα πάντα προς την πλήρωση του καθενός ξεχωριστά και του σύμπαντος κόσμου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον θεατράνθρωπο Περικλή Μουστάκη που με καθήλωσε κυριολεκτικά με την ερμηνεία του την Μ. Τετάρτη, αφηγώντας αριστουργηματικά την Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Καλή Ανάσταση στις ψυχές και τις καρδιές όλων μας, για τώρα και για πάντα.
