ΟΘΕΛΛΟ - Η κριτική μου για την παράσταση στο Αθηνόραμα

Γιάγκος - θεατρόφιλος 16/7/2011 6:34:14 μμ | Permalink # 217791

Παρακολούθησα την παράσταση στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας το οποίο ήταν κατάμεστο.
Τα ηχηρά ονόματα των πρωταγωνιστών και το κλασικό έργο αυτό συνετέλεσαν στην αθρόα προσέλευση του κοινού.
Φευ, υπήρξε απογοήτευση καθώς οι προσδοκίες μου από την συμμετοχή τέτοιων συντελεστών ήταν μεγάλες.
Ο αγαπημένος μου ηθοποιός κ. Κιμούλης υπήρξε η μεγάλη απογοήτευση λόγω της πολλαπλής συμμετοχής του στο αποτέλεσμα της παραάστασης.
Υπογράφοντας σκηνοθετικά και μεταφραστικά την παράσταση μαζί με τον κ. Μαρκουλάκη, συνετέλεσε στο ατόπημα της μετατροπής του κλασικού έργου Οθέλλο του Σέξπιρ σε παράσταση χωρίς ρυθμό.
Απίστευτες καινοτομίες, ευτελούσαν το κείμενο, αναγάγοντας την εικόνα σε πρωταγωνιστή και όχι τον λόγο.
Ένα έργο που στηρίζεται στην βαρύτητα των λόγων, προκειμένου να αναδείξει την πολυπλοκότητα της σκέψης των ανθρώπων, αθώων ή ένοχων, για το καλό και το κακό, την ένταση και έκφραση των συναισθημάτων και τον τρόπο δράσης των ανθρώπων που απορρέουν από την διαφορετικότητα των πολιτισμών τους.
Συγκεκριμένα δεν με ενόχλησε τόσο η σύγχρονη ενδυματολογική άποψη των αξιωματικών του Ναυτικού σε σύνδεση με την πολύπαθη Κύπρο όσο η μη διάκριση των αξιωμάτων αυτών.
Η ροκ μουσική δεν κόλλαγε πουθενά και θύμιζε συναυλία των Scorpions. Τα σκηνικά υπηρέτησαν πολύ καλά την αποτυχημένη, κατά τη γνώμη μου πάντα, σκηνοθετική άποψη των Κιμούλη - Μαρκουλάκη. Όσον αφορά την διανομή των ρόλων, η επιλογή του κ. Ψυχογιού (πολύ καλός κωμικός ηθοποιός που στην κυριολεξία κάηκε στον συγκεκριμένο ρόλο) στην θέση του τρελά ερωτευμένου αντίζηλου του Οθέλλου μόνο ως απίστευτα πρόχειρη μπορεί να θεωρηθεί (αυτός περίσσευε, αυτόν βάλαμε). Η κ. Μπρέμπου, δεν δικαιολόγησε σε καμία περίπτωση την πολύ καλή πορεία της μέχρι σήμερα (υποπτεύομαι ότι ήταν κρυωμένη καθώς η φωνή που έβγαζε παρέπεμπε προς νταλικιέρη). Η κ. Καρύδη υποστήριξε αρκετά καλά τον ρόλο της, το ίδιο και ο κ. Μπουρδούμης. Ο κ. Μαρκουλάκης δικαιολόγησε την συνεχή άνοδο του ονόματος του, ως κορυφαίου ηθοποιού της γενιάς του, πραγματοποιώντας μια πολύ καλή ερμηνευτικά εμφάνιση. Τέλος ο αγαπημένος μου Γιώργος Κιμούλης, εξαιρετικός στο ΣΛΟΥΘ, ατύχησε στον συγκεκριμένο ρόλο, μη αποδίδοντας τα αναμενόμενα που απαιτούμε από το μέγεθος της υποκριτικής του. Δυστυχώς παίζει πλέον κι αυτός με την εμπειρία του περισσότερο και όχι με την ψυχή του. Μία ερμηνεία καλή όχι όμως του διαμετρήματος του κ. Κιμούλη. Γενικά σαν παράσταση δεν μου προσέδωσε κάτι νέο και γι' αυτό δεν έφυγα από το θέατρο όπως λέμε..."γεμάτος". Καλή θέαση σε όσους άλλους το δουν.
Ίσως η σκηνοθετική ματιά που διάλεξαν οι δύο καταξιωμένοι ηθοποιοί σε άλλους να αρέσει, εμένα δεν με άγγιξε.

ΑΜΛΕΤ - Η κριτική μου για την παράσταση στο Αθηνόραμα

Γιάγκος - θεατρόφιλος 4/7/2011 7:49:47 μμ | Permalink # 217469

Θα καταθέσω κι εγώ την γνώμη μου για την παράσταση. Παρακολούθησα την περασμένη Πέμπτη (30/06/2011) στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας την συγκεκριμένη παράσταση.
Μια παράσταση που έχει γενικά καλά στοιχεία αλλά που δεν προσθέτει κάτι περισσότερο σε όσους έχουν ξαναδεί Άμλετ, ίσως αφαιρεί κιόλας.
Για όσους δεν έχουν ξαναδεί Σέξπιρ, ίσως θεωρήσουν την παράσταση πολύ καλή ή άλλοι μη γνωρίζοντας τι θα δουν την θεωρήσουν πολύ κακή.
Στην πραγματικότητα είναι μια παράσταση που κατά την ταπεινή γνώμη μου στέκεται ικανονοποιητικά, ακροβατώντας όμως οριακά μεταξύ μέτριας και καλής παράστασης. Ο λόγος είναι η σκηνοθετική άποψη ή μη άποψη του σκηνοθέτη.
Στην συγκεκριμένη παράσταση ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι από καλές έως πολύ καλές... η παράσταση στο σύνολο της είναι άνευρη κι αυτό σίγουρα οφείλεται στις σκηνοθετικές οδηγίες - παρεμβάσεις ή μη του κ. Μουμουλίδη.
Το "ζευγάρι του Νησιού" (Χειλάκης - Δημητροπούλου) κάνει απόσβεση της τηλεοπτικής επιτυχίας του με την αθρόα προσέλευση κόσμου φίλων ή μη του θεάτρου.
Δυστυχώς ενώ η διανομή των ρόλων και η επιλογή των ηθοποιών είναι σε γενικές γραμμές καλή, το χειροκρότημα του κοινού λαμβάνει μόνο ο κ. Χειλάκης κατά την εμφάνιση του και κατά την αποχώρηση του από την σκηνή, δείγμα απαίδευτου ή περιστασιακού θεατρικά κοινού.
Ερμηνευτικά, πάντα κατά τη γνώμη μου, κυριαρχεί ο Λεωνίδας Κακούρης και ο Μάνος Βακούσης, συνεπικουρούμενος από την φιλότιμη Ευγενία Δημητροπούλου που με εξέπληξε με την ερμηνεία της. Σε ρηχά νερά οι ερμηνείες των Μαρίνας Ψάλτη, Δημήτρη Αλεξανδρή και Τόνυ Δημητρίου. Αρκετά καλοί οι δύο φίλοι του Άμλετ των οποίων δυστυχώς τα ονόματα δεν γνωρίζω (δεν υπήρχε πρόγραμμα - έντυπο της παράστασης!!!!!!!). Η μετάφραση του κ. Χειμωνά, πολύ νεωτερίστικη σε σημείο που η classic ατάκα του έργου, να μην φανεί καθόλου στο κοινό (να ζει κανείς ή να μη ζει ιδού η απορία). Τα κοστούμια υποστήριζαν μάλλον κάτι μεταμοντέρνο, προσωπικά δεν με εξέφραζαν καθώς θεωρώ ότι δεν υπέβαλαν τον θεατή στην βαρύτητα που είχε ο κάθε ρόλος. Η μουσική γενικά παρέπεμπε σε ροκ συναυλία, ίσως ήταν η γενικότερη ροκ άποψη του σκηνοθέτη για την παράσταση. Τέλος, τα σκηνικά για μικρά κύλα θέατρα όπως το Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας, δεν ενδείκνυτο καθώς όσοι βρίσκονταν στα πλαινά μέρη δεν έβλεπαν μέσα από τους δύο "εσωτερικούς" χώρους του σκηνικού. Πάντως ήταν μια σχετικά καλή παράσταση που όμως δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου βάσει των ονομάτων των συντελεστών της. Καλή θέαση σε όσους το δουν και παρακαλώ τις κρίσεις σας στην κριτική μου.