Καθημερινά συνδιαλέγομαι με σπουδαστές, νέους ανθρώπους με ζωντάνια και όρεξη για ζωή, από τους οποίους τις αντλώ κι εγώ κι ανανεώνομαι.
Ο Σεπτέμβριος είναι πάντα μήνας εξεταστικής και εισαγωγής φοιτητών στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ.
Η ψήφιση του νέου νόμου για την Παιδεία δημιούργησε μεγάλη αναταραχή στην σπουδάζουσα νεολαία καθώς όπως αντιλαμβάνεται τον νόμο, της αφαιρεί προνόμια και την οδηγεί σε καθοδηγούμενες σπουδές, με βάση τις επιταγές των μεγάλων επιχειρήσεων - οικονομικών κολοσσών - συμφερόντων.
Δεν θα υπεισέλθω στο δίκαιο ή άδικο των ισχυρισμών των φοιτητών, όμως θα αναφερθώ στην εν γένει στάση τους που με προβληματίζει.
Με βάση τα όσα υποστηρίζουν οι φοιτητές, χάνουν κάθε έννοια λόγου και συμμετοχής στον θεσμό της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης εφεξής. Στη δική μου εποχή θα υπήρχαν μεγάλες αναταραχές με διαδηλώσεις, καταλήψεις, παρεμβάσεις κάθε είδους και παύση κάθε λειτουργίας όλων των ΑΕΙ μέχρι την απόσυρση του ή την αναθεώρηση του. Αντ' αυτού διαπιστώνω με μεγάλη λύπη, την απαξίωση του φοιτητικού κινήματος, είτε με μεσοβέζικες λύσεις (μη διεξαγωγή εξετάσεων - λειτουργία διοικητικών υπηρεσιών) είτε με αδυναμία σθεναρής αντίστασης (παύση κατάληψης, διεξαγωγή εξετάσεων και βλέπουμε).
Τα φαινόμενα αυτά μαρτυρούν μόνο τον φόβο της σπουδάζουσας Ελληνικής νεολαίας μας. Φόβος που συνάδει με το γενικότερο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στην χώρα την τρέχουσα περίοδο και έχει τρομοκρατήσει την πλειονότητα των πολιτών της Ελληνικής κοινωνίας.
Επειδή ο χώρος της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ) είναι μια από τις πολλές μικρογραφίες - καθρέπτες της κοινωνίας μας, μπορεί εύκολα ο καθένας να αντιληφθεί πόσο τρομοκρατημένη είναι σήμερα η κάθε ελληνική οικογένεια. Κατακλύζεται από σωρεία αρνητικών μηνυμάτων για την οικονομία και το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας, καλείται να αντεπεξέλθει στις συνεχείς φορολογήσεις, δεν γνωρίζει αν τα μέλη της θα εργάζονται και αύριο, δεν γνωρίζει αν προλαβαίνουν τα μέλη της να συνταξιοδοτηθούν, δεν γνωρίζει ποιο το μέλλον των νέων μελών της.
Αυτά τα μηνύματα-ανησυχίες διοχετεύονται άμεσα ή έμμεσα στα νεότερα μέλη της Ελληνικής οικογένειας, στην περίπτωση μας βλέπε φοιτητές, οι οποίοι δεν αντιδρούν όχι μόνο για όσα έμμεσα τους αφορούν αλλά ούτε καν για τα άμεσα που τους αφορούν (βλέπε νέο Νόμο για τα ΑΕΙ).
Σκέφτονται ότι πρέπει να δώσουν εξετάσεις, να τελειώσουν και να πάρουν το πτυχίο όσο το δυνατόν πιο σύντομα καθώς τα περιθώρια ένταξης τους στην αγορά εργασίας συνεχώς μικραίνουν, δεν αντέχουν αγώνες κι αντιστάσεις, δεν έχουν χρόνο για καταλήψεις και χάσιμο εξεταστικών, για παράταση απόκτησης του πτυχίου τους. Φοβούνται, τρέμουν διότι τρέμουν τα πρότυπα τους, οι γονείς τους, οι λοιποί συγγενείς τους, ο κοινωνικός περίγυρος τους. Αφουγκράζονται κάθε τι που ακούγεται γύρω τους, δίπλα τους, αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο όπως τον έχουν διοχετεύσει έντεχνα ή μη οι κάθε λογής απόστολοι - αγγελιοφόροι στους έμπειρους, στους μεγάλους, στους γονείς.
Τι να κάνουν αυτοί, οι μικροί, οι άπειροι, οι νέοι; Ίσως τίποτα, ίσως πολλά λέω εγώ.
Σε κάθε αδιέξοδο της κοινωνίας, αυτή που δίνει λύσεις είναι η νεολαία και δη η σπουδάζουσα.
Αυτή έχει το καθαρό μυαλό, αυτή έχει την καθαρή ψυχή, αυτή έχει την καθαρή δύναμη και ζωντάνια, έχει την προσλαμβανόμενη γνώση για να παλέψει και να νικήσει.
Ως φύσει αισιόδοξο άτομο θα πω μόνο....ας πιστέψουμε στους νέους μας, στους φοιτητές μας κι ας τους στηρίξουμε σήμερα στην δύσκολη αυτή εποχή, όσοι και όσο περισσότερο μπορούμε, τώρα που μας χρειάζονται όσο ποτέ, που μας θέλουν δυνατούς κι όχι τρομαγμένους.
Ας τους στηρίξουμε διότι αυτοί θα 'ναι το κεφάλαιο του μέλλοντος όλων μας.
