Παρακολούθησα χθες βράδυ στο Ρωμαϊκό Ωδείο Πάτρας, μια εξαιρετική παράσταση απ' το Εθνικό μας Θέατρο, σε μια εμπνευσμένη, λιτή κι απέρριτη σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Γιάννη Χουβαρδά.
Έχοντας ως βάση τα συναισθήματα και τις σχέσεις των ανθρώπων, ο Χουβαρδάς πλάθει μια παράσταση χωρίς χωροχρονικά όρια, τοποθετημένη μεν στην Ελλάδα, θέλοντας να δώσει έμφαση στις ανθρώπινες ιδιότητες και πράξεις, ενσωματώνοντας ή μη το θείο στην δικαίωση ή τιμωρία των ανθρώπων, ανάλογα με τις πράξεις τους, την λύτρωση και την γαλήνη - ευτυχία τους, μέσα από την κάθαρση και την αυτοπραγμάτωση, τον εξαγνισμό της ψυχής τους.
Ανύπαρκτα σκηνικά, συνεχείς εναλλαγές ρόλων των ηθοποιών σύμφωνα με την μετάβαση από ένα τόπο σ' έναν άλλο και την αλλαγή προσώπων, βασισμένες κυρίαρχα στις εξαίρετες ερμηνείες τους.
Μοναδική παραφωνία τα κοστούμια, μη λειτουργικά, χωρίς στίγμα ταυτότητας στους ρόλους, με ανεξήγητη τάση ομοιομορφίας, ίσως ήταν τέτοια η σκηνοθετική οδηγία.
Το λιβανέζικο μοιρολόι και το παιδικό τραγούδι αλλά και ανάδειξη κωμικών στιγμών, έδωσαν εμφανώς την αίσθηση ξετυλίγματος του έργου υπό τη μορφή παραμυθιού, στοιχείο που βρίσκεται και σε άλλα έργα του Σαίξπηρ.
Έχοντας ως βάση τα συναισθήματα και τις σχέσεις των ανθρώπων, ο Χουβαρδάς πλάθει μια παράσταση χωρίς χωροχρονικά όρια, τοποθετημένη μεν στην Ελλάδα, θέλοντας να δώσει έμφαση στις ανθρώπινες ιδιότητες και πράξεις, ενσωματώνοντας ή μη το θείο στην δικαίωση ή τιμωρία των ανθρώπων, ανάλογα με τις πράξεις τους, την λύτρωση και την γαλήνη - ευτυχία τους, μέσα από την κάθαρση και την αυτοπραγμάτωση, τον εξαγνισμό της ψυχής τους.
Ανύπαρκτα σκηνικά, συνεχείς εναλλαγές ρόλων των ηθοποιών σύμφωνα με την μετάβαση από ένα τόπο σ' έναν άλλο και την αλλαγή προσώπων, βασισμένες κυρίαρχα στις εξαίρετες ερμηνείες τους.
Μοναδική παραφωνία τα κοστούμια, μη λειτουργικά, χωρίς στίγμα ταυτότητας στους ρόλους, με ανεξήγητη τάση ομοιομορφίας, ίσως ήταν τέτοια η σκηνοθετική οδηγία.
Το λιβανέζικο μοιρολόι και το παιδικό τραγούδι αλλά και ανάδειξη κωμικών στιγμών, έδωσαν εμφανώς την αίσθηση ξετυλίγματος του έργου υπό τη μορφή παραμυθιού, στοιχείο που βρίσκεται και σε άλλα έργα του Σαίξπηρ.
Πολύ καλές οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών με κορυφαίες αυτές των Μαυροματάκη, Χατζησάββα, Πιατά, Λούλη και Γουλιώτη. Ευχάριστη έκπληξη η ερμηνεία του αιώνιου εφήβου Γιάννη Βογιατζή και του Γιώργου Γλάστρα.
Μακάρι να βλέπαμε συχνότερα τόσο αξιόλογες παραστάσεις.
Μακάρι να βλέπαμε συχνότερα τόσο αξιόλογες παραστάσεις.
Μπράβο στον κ. Χουβαρδά και στο Εθνικό Θέατρο.
Εύχομαι αντίστοιχη ποιοτική συνέχεια και στις παραστάσεις τον χειμώνα!!!
