Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ... Που είσαι;

 

Μέρα μνήμης σήμερα, μέρα τιμής για τους αγωνιστές της δημοκρατίας.

Γι' αυτούς που αντιστάθηκαν, που αντέδρασαν, που ζήτησαν τα αυτονόητα για κάθε ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία : Εργασία, Εκπαίδευση, Έκφραση ή αλλιώς Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Δυστυχώς σήμερα, σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά, τα ζητούμενα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια!!! 

Άραγε αντιστεκόμαστε - αμυνόμαστε σήμερα οι Έλληνες;
Διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο ανεργίας, χωρίς το βασικό όπλο άμυνας μας, την εκπαίδευση, τη μόρφωσημας, την εξειδίκευση στην εργασία μας. Χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε στην πλειονότητα μας, κυρίως λόγω έλλειψης Παιδείας, τη λεηλασία που υφίσταται η χώρα σε όλα τα επίπεδα, μένοντας άπραγοι, υπομένοντας το μοιραίο, δηλαδή την υποδούλωση, όπως στο παρελθόν.

Σήμερα, ζούμε μια μορφή χούντας, ιδιόμορφης βέβαια. Με τις ίδιες πρακτικές και δράσεις αλλά κεκαλυμμένη απ' τον δημοκρατικό μανδύα που έχει ενδυθεί.

Ούτε ψωμί υπάρχει σήμερα, ούτε Παιδεία, ούτε Υγεία, ούτε Κοινωνική Ασφάλιση. Τίποτε δηλαδή απ' τα βασικά και ύψιστα αγαθά μιας σύγχρονης, δημοκρατικής κοινωνίας.

Τι υπάρχει όμως που δεν υπήρχε στη χούντα; Ελευθερία.
Μα για ποια ελευθερία μιλάμε; Ελευθερία έκφρασης ή κινήσεων ή δράσης;
Ελευθερία που εσκεμμένα αφήνεται να απλώνεται στα όρια της ασυδοσίας και να γεννά εκφάνσεις της "θεωρίας των δύο άκρων", που αποπροσανατολίζουν, διχάζουν και φοβίζουν το λαό, κρατώντας τον αδρανή, ευνουχισμένο, ανύμπορο να αντιδράσει στα δεινά που έχουν προγραμματίσει γι' αυτόν.  
Οι κρατούντες δεν χρειάζονται σήμερα παρακολουθήσεις, κρατήσεις, φακελώματα για να ελέγχουν και να καταπνίγουν κάθε τι το επαναστατικό και αντιδραστικό εναντίον τους, αρκούνται στην προπαγάνδα μέσω των διεφθαρμένων ΜΜΕ, στρέφοντας την μία κοινωνική ομάδα έναντι της άλλης και αφήνοντας ελεύθερα καθέναν να εκφραστεί, να βρίσει, να χειροδικήσει, να ξεσπάσει, ώστε φτάνοντας στο σπίτι του να επαναστατήσει καθήμενος στον καναπέ του.
Ποιες οι επιλογές μας με την "επανάσταση του καναπέος"; Που οδηγούμαστε λοιπόν; Ποιες είναι οι επιλογές μας συνέλληνες; Να παραμείνουμε ωχαδερφιστές και εαυτούληδες, όπως μας δίδαξαν καλά τόσα χρόνια;

Να σκύψουμε το κεφάλι στους νέους κατακτητές μας και να δεχτούμε τη μοίρα του δούλου των μεγαλοαφεντάδων, ξένων και ντόπιων;

Μήπως η σημερινή εποχή της πληροφορίας δεν αντέχει τέτοια καταπίεση; Μήπως έχουμε το σθένος να αντισταθούμε, αν αποφασίσουμε να ενωθούμε για τον κοινό καλό κι όχι το ατομικό μας;

Ας κάνουμε μια εσωτερική αναζήτηση σήμερα, μέρα που είναι κι ας ανασύρουμε το φιλότιμο, τον τσαμπουκά, τον καλό εαυτό μας κι ας μονιάσουμε για το κοινό καλό.
Μπας και δει αυτός ο τόπος μια πραγματική άσπρη μέρα, μπας και φανεί αυτός ο πολυπόθητος, ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, που τόσο σκοτάδι έχει επιφέρει η έλλειψη του στις ελληνικές ψυχές και στο έθνος μας.

Χρόνια πολλά σε όλους, καλό αγώνα, καλή λευτεριά!!!!!!!!!!!!!!!

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα

Προχθές το βράδυ παρακολούθησα, σε ένα κατάμεστο Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, μια καθ' όλα υπέροχη συναυλία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, με την συμμετοχή ενός νέου ελπιδοφόρου τραγουδιστή, του Γιώργου Περρή, που ερμήνευσε με άψογη προφορά ξένες κλασικές επιτυχίες και την συνόδευσε άριστα σε αρκετά τραγούδια αλλά και μιας απίστευτης αρμονίας ορχήστρας, αποτελούμενης από έξι εκπληκτικούς μουσικούς, σολίστες με φαντασία, κέφι και εφευρετικότητα στις κινήσεις τους με και άνευ μουσικής εκτέλεσης.

Από που ν' αρχίσω; Από τον πιανίστα Θωμά Κοντογεώργη που επί δύο ώρες συνόδευε σε όλα τα τραγούδια ακόμα και όταν δεν συμμετείχε σε κάποια στο πιάνο , επιστράτευσε κλασική κιθάρα; Από τον Αλέξη Κώστα στα κρουστά που έπαιξε ακόμα και με τα χείλη (χειλόφωνο όπως χαρακτηριστικά τόνισε η Άλκηστις στην παρουσίαση του;

Που να τελειώσω; Στον εκπληκτικό ακορντεονίστα Θάνο Σταυρίδη που όλο το βράδυ έπαιζε ως σολίστας και νόμιζες ότι ήταν μια ορχήστρα μόνος του; Ή μήπως στους τρελαμένους επίσης εκπληκτικούς σολίστες και ταυτόχρονα χορευτές και ζογκλέρ Άγγελο Παπαδάτο και Κώστα Καρακατσάνη, στο κόντρα μπάσσο και στο βιολί αντίστοιχα, που μετέτρεψαν τα όργανα μουσικής τους και σε κορίνες; Περιστρέφοντας τα, σηκώνοντας τα στον αέρα και γενικά έχοντας μια εκπληκτική εξοικίωση μαζί τους, σε σημείο που τα μετέτρεπαν ο μεν πρώτος το βιολί του σε μπουζούκι, ο δε δεύτερος το βαρύ κόντρα μπάσσο του σε βιολί και μπάρα βαρών.

Μετά το τέλος της συναυλίας που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει (γύρισαν τρεις φορές στη σκηνή από την προτροπή κι άλλο, κι άλλο του κόσμου),  μπορώ να πω απερίφραστα ότι παρακολούθησα ίσως την καλύτερη συναυλία της Άλκηστης εδώ και τριάντα χρόνια που μεγαλώνω καθημερινά όλο και πιο όμορφα με τα ποιοτικά τραγούδια της και την καθάρια φωνή της.

Παραφράζοντας το στίχο  από το Τριανταφυλλάκι θα πω, πέρασαν κι απόψε πάνω από τη σκέψη μου όλα, πέρασαν τα χρόνια όμορφα και πάνε, με τα τραγούδια σου που αγγίζουν την ψυχή μου, αυτά με καίνε πάντα κι ακόμα κι από άλλα χείλη τραγουδισμένα, σίγουρα ίδια δεν θα 'ναι.

Να 'σαι καλά, να γεμίζεις όμορφους ήχους την ψυχή μας, για πολλά πολλά χρόνια ακόμα και να βάζεις κι εσύ ένα λιθαράκι στη σωτηρία της ψυχής μας, διότι είναι μεγάλο πράγμα.

 

 

Τρωάδες ή Υστερικές Κυράτσες;

Παρακολούθησα χθες το βράδυ, τελευταία μέρα παραστάσεων στην Πάτρα, την τραγωδία (ο θεός να την κάνει) Τρωάδες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θ. Αμπαζή από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.

Η παράσταση έλαβε χώρα σ' έναν νέο χώρο, ειδικά διαμορφωμένο, στο Κάστρο της Πάτρας, αρκούντως φωτισμένο και απόλυτα εναρμονισμένο για τέτοιου είδους παραστάσεις.

Φευ, η προηγηθείσα ευχάριστη απόδοση λυρικών τραγουδιών από νέους καλλιτέχνες του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, δεν ακολουθήθηκε, από ανάλογης έστω, ικανοποιητικής απόδοσης παράσταση.

Ήταν τόσο υπέροχος ο χώρος για να ξεδιπλωθεί οποιοδήποτε θεατρικό έργο, πόσο μάλλον αρχαίας τραγωδίας, που ήταν πραγματικά λυπηρό, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα να μην αγγίζει καν αυτό της μετριότητας (κατά τη γνώμη μου πάντα, καθώς σε κάποιους άρεσε πολύ - πάντα οι απόψεις διίστανται).

Οι ενστάσεις μου πολλές, κυρίως όσον αφορά την σκηνοθετική άποψη και το πάντρεμα της μουσικής τύπου Συμφωνίας με την θεατρική απόδοση τραγωδίας.

Η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων δεν κόλλαγε σε τέτοιας μορφής παράσταση. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι σε σημεία ο λόγος δεν ακουμπούσε στη μουσική, πραγματικά δύσκολο ως εγχείρημα, έτσι κι αλλιώς.

Τα κοστούμια, προφανώς σύμφωνα με τις σκηνοθετικές οδηγίες, σε ποια εποχή αναφέρονταν, τι ατμόσφαιρα απέπνεαν;  Απροσδιόριστης εποχής, ειδικά αυτά του χορού, ούτε σημερινής, ούτε αρχαίας, κάτι μεταξύ δεκαετίας 60 και προσφυγιάς, με φούστες σε διάφορα μήκη, με μπεζ σκουφιά στο κεφάλι (υποδήλωναν τη συμφορά, το γυμνό κρανίο, τι;). Εκείνα δε των κύριων ρόλων, από που να ξεκινήσει κανείς και  που να τελειώσει; Η Εκάβη ως βασίλισσα με πορφυρή μπέρτα και παντελόνι; Η Κασσάνδρα ως μισότρελη κόρη με πέπλο νυφικό σε μαύρο σύνολο τύπου πόρνης; Ο Μενέλαος με σακάκι καραβοκύρη και στυλ βλαχοπλουσίου - μαφιόζου της νύχτας με ρόλεξ, γυαλιά ηλίου, δακτυλίδι και γυαλιστερό παντελόνι; Όσον αφορά την Ελένη, η εμφανής έκθεση του γυμνού στήθους της μέσα από το αέρινο φόρεμα της,  εξέπεμπε περισσότερο ερωτισμό παρά απαράμιλλη ομορφία όπως γνωρίζουμε εκ παραδόσεως.

Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών, σε γενικές γραμμές ήταν καλές, αν εξαιρέσεις την απόδοση του Μενέλαου, ίσως να ήταν οδηγία του σκηνοθέτη κι αυτή, που εξέπεμπε γέλιο με το βλαχογκέι στυλ του.

Η κ. Κοκκίνου πολύ καλή στην ερμηνεία της παρότι λόγω προφοράς δεν συμφωνώ με τον ρόλο που ανέλαβε όπως και η κ. Διδασκάλου.

Εξαιρετικές οι δύο κορυφαίες του χορού από πλευράς λυρικής απόδοσης, παρότι δεν συμφωνώ με αυτή και κινησιολογίας.

Οι λαρυγγισμοί του χορού και η κινησιολογία που δήλωναν θρήνο, συμφορά κι απελπισία, ήταν κατά τη γνώμη μου υπερβολικές, στον αριθμό των επαναλήψεων τους κυρίως και σε συνδυασμό με τα κοστούμια παρέπεμπαν σε υστερικές κυράτσες.

Πολύ έξυπνο το αρχικό σκηνικό κι ο τρόπος εισαγωγής του έργου.

Δυστυχώς στο σύνολο της, λόγω των πολλών ασύνδετων στοιχείων, της ασυνέπειας στο όλο της παράστασης, δεν ικανοποίησε. Δεν είχε συγκροτημένο νόημα ή τουλάχιστον δεν κατάφερε να το μεταφέρει στο κοινό, πάντα κατά την άποψη μου.

Σίγουρα δεν είναι μια παράσταση αξιώσεων και σε άλλες εποχές δεν θα σκεφτόμουν καν αν θα εμφανιστεί στην Επίδαυρο αλλά με δεδομένο ότι εμφανίστηκε ποπ τραγουδιστής σε ρόλο τραγωδού, όλα είναι πια αποδεκτά.

Σημεία των καιρών; Της γενικότερης παρακμής που ζούμε; Ίσως.

Από το καλύτερο ΔΗΠΕΘΕ της Ελλάδας που θεωρώ ότι είναι αυτό της Πάτρας, έχω απαιτήσεις και περιμένω καλύτερα πράγματα.  Η συγκεκριμένη παράσταση δεν δικαίωνει, κατά τη γνώμη μου, το όνομα και την ιστορία του.

ΜΑΥΡΗ ΟΘΟΝΗ - ΜΑΥΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

 

 

Λίγο πριν τις 11.00 το βράδυ, απόψε, 11 Ιουνίου του 2013, τα τρία πρώτα κανάλια στο τηλεχειριστήριο μου, όπως πιστεύω και στων περισσότερων σπιτιών , έπαψαν να λειτουργούν κι ένα μαύρο χρώμα κάλυψε την οθόνη της τηλεόρασης.
Η κρατική τηλεόραση με μια απλή Υπουργική Απόφαση έκλεισε. Το για πόσο, είναι δευτερεύων θέμα νομίζω. Το "γιατί;" και η πράξη αυτή καθαυτή είναι που συγκλονίζει. Το "αποφασίζομεν και διατάζομεν" είναι που τρομάζει, που εκπλήσσει αρνητικά και που τελικά εξοργίζει και φοβίζει ταυτόχρονα.

Σε τι καθεστώς άραγε ζούμε; Η γενιά μου δεν έζησε, κατ' ουσίαν, τη χούντα της επταετίας, έμαθε όμως τις πρακτικές της μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών της και ξέρει καλά πως ενέργειες σαν τη σημερινή, δημιουργεί αβίαστα σχετικούς συνειρμούς.

Το μαύρο της οθόνης στα μάτια μου απ' τα κανάλια της ΕΡΤ, πραγματικά, μαύρισε τη διάθεση μου τόσο βίαια, τόσο απότομα, τόσο δυνατά. Άραγε πως μπορούν κάποιοι άνθρωποι, στο όνομα οποιασδήποτε εξυγίανσης, να διαλύουν θεσμούς, ζωές, καταστάσεις;

Εξυγιάνθηκε με αυτή την κίνηση η Ενημέρωση, που καθίσταται ανύπαρκτη, έστω και για λίγες μέρες ή μήνες, βάσει των σχετικών εξαγγελιών των κυβερνώντων;

Μήπως κάτι αντίστοιχο δεν γίνεται με το περίφημο σχέδιο "Άθηνά"  για την εξυγίανση της Παιδείας;

Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα;

Μήπως η δημοκρατία, όπως σήμερα εκφράζεται, γειτνιάζει περισσότερο προς ένα απολυταρχικό, ανάλγητο και απόλυτα κατευθυνόμενο καθεστώς;

Κι έρχεται αβίαστα το ερώτημα, να κατακλείσει το νου μου: ως πότε θα ανεχόμαστε τόση κι άλλη τόση καταπίεση, τόση εξαθλίωση της ανθρώπινης υπόστασης, τόση τρομοκρατία κι ασυδωσία της κρατικής εξουσίας, τόση ανάλγητη και κατευθυνόμενη πολιτική στο όνομα δήθεν της οικονομικής εξυγίανσης της χώρας;

Όσο στρουθοκαμηλίζουμε κι ανεχόμαστε ό,τι μας σερβίρουν, χωρίς αντίσταση, προκειμένου να γλυτώσουμε το τομάρι μας, τόσο χειρότερες καταστάσεις θα βιώνουμε καθώς αυτό θα σημαίνει γι' αυτούς ότι αντέχουμε κι άλλα.

Υφιστάμεθα καθεστώς βίαιης υποδούλωσης, πολλαπλής διάστασης και η ανοχή μας τείνει να μας καταστήσει ραγιάδες των ντόπιων και ξένων νεοκατακτητών.

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους, έστω και τώρα, έστω κι αργά, πριν απωλέσουμε τη χώρα των προγόνων μας, τη χώρα του Αριστοτέλη, του Αρχιμήδη, του Ιπποκράτη, του Σωκράτη, του Αλέξανδρου του Μέγα, του Καβάφη, του Ελύτη, του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκι, του Παπανικολάου, τη χώρα μας βρε αδερφέ, χάρισμα σ' αλλοφύλους.

Η αίσθηση της απώλειας, συναίσθηση της ασημαντότητας μας

Κάθε φορά που ένας άνθρωπος φεύγει από τούτη την επίγεια ζωή, προκαλούνται πλήθος ερωτήματα, συναισθήματα, καταστάσεις. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι οικείος κι αγαπημένος.

Η αίσθηση της απώλειας είναι πολύ μεγαλύτερη κι ο πόνος δυσανάλογα μεγάλος.  Νιώθεις σφίξιμο στο στομάχι, σκέψεις χιλιάδες περνούν ασταμάτητα απ' το μυαλό σου, πεσιμιστικές, υπαρξιακές και πλήθος άλλες. Αισθάνεσαι όλη την περίοδο του πένθους σου ένα κενό, μια ασημαντότητα, μια ματαιότητα για ό,τι ζεις, ό,τι πράττεις κι ό,τι δεν πράττεις.

Μέσα απ' αυτές τις σκέψεις, μέσα απ' τη συνειδητοποίηση του γεγονότος της απώλειας, του θανάτου, αντιλαμβάνεσαι τελικά τη μικρότητα σου, την πραγματική ασημαντότητα σου, στο διηνεκές του σύμπαντος αλλά ταυτόχρονα και τη σπουδαιότητα σου, στο μικρόκοσμο που επιλέχθηκε να ζήσεις.

Κάθε θάνατος, κάθε απώλεια, δική μας κυρίως, γιατί των άλλων δεν μας αγγίζει τόσο, ανασύρει στο θυμικό μας την αντίληψη της αξίας της ζωής που ζούμε.

Ο καθένας μας, τότε έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί, πάντα μέσα απ' την προσωπική ικανότητα της διείσδυσης της σκέψης του, τα βαθύτερα ή όχι νοήματα ζωής: ποιος είναι, που πάει, τι ζητάει, ποιες είναι οι πραγματικές προσωπικές και κοινωνικές αξίες στην επίγεια ζωή και τι αυτός πρέπει ή μπορεί να προσφέρει; Ποιο τελικά είναι το λιθαράκι του σ' αυτή τη ζωή;

Ο πανδαμάτωρ χρόνος απαλύνει τον πόνο αλλά και αδυνατίζει τη μνήμη, τοποθετώντας τις υπαρξιακές αναζητήσεις, σκέψεις και θέσεις απέναντι στη ζωή, σε δεύτερη μοίρα καθώς η καθημερινότητα δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιου είδους ενδοσκοπήσεις.

Κι όμως, καθημερινά οφείλουμε να τιμούμε τη ζωή, τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας, τους δικούς μας, τους νεκρούς μας και να προσπαθούμε να γινόμαστε έστω και στο ελάχιστο καλύτεροι, για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο αύριο, δικό μας, των αγαπημένων μας, της κοινωνίας μας  και των επόμενων γενιών μας.

Δύσκολο, το γνωρίζω. Ούτε εγώ μπορώ να το κάνω. Προσπαθώ όμως, το κάνω από καιρό σε καιρό, ναι, το παραδέχομαι, συνήθως μετά από κάποια απώλεια, όμως και σε άσχετο χρόνο,  προσπαθώντας πάντα να χω κατά νου, ότι είμαι τόσο σημαντικός αλλά και ταυτόχρονα τόσο ασήμαντος, για να μπορώ να παραμένω όσο μπορώ....ταπεινός.

 

ΥΓ. Στη μνήμη του πεθερού μου, Θόδωρου, που έφυγε από κοντά μας το πρωί της 14ης Σεπτεμβρίου 2012, χτυπημένος απ' την επάρατη νόσο.

Καλό του ταξίδι.

Τις πταίει και δεν κινείται φύλλο; ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ

 

Μέρα πανελλαδικής απεργίας αύριο, των εργαζομένων (για πόσο ακόμα;) στον Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα.

Οι σκέψεις πολλές. Οι ελπίδες ελάχιστες. Οι συμμετοχές, ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Τα προβλήματα όμως παραμένουν εκεί, άλυτα, ανυπέρβλητα, με συνεχώς αυξανόμενο αντί μειούμενο ρυθμό. Τα αδιέξοδα αρχίζουν να γίνονται ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση στην καθημερινότητα της  πλειονότητας των Ελλήνων.

Οι απαιτήσεις εξαλείφονται, οι αντιστάσεις καταρρέουν, η υπομονή εξαντλείται καθώς εξαντλούνται οι αντοχές απ' τη συνεχή μείωση μισθών και συντάξεων, απ' τη συνεχή φορολόγηση περί δικαίων και αδίκων, τη συνεχή αδικία, ανομία, βία, τις απολύσεις, τις διώξεις, την "διαθεσιμότητα".

Σε άλλες εποχές, με τόσο βίαια, άδικα και άμεσα μέτρα εξάλειψης του "καλαθιού της νοικοκυράς" θα χε παραλύσει η χώρα και θα 'χε πέσει η όποια κυβέρνηση.

Σήμερα; Τι γίνεται σήμερα;

Τις πταίει και δεν κινείται φύλλο;

Αναρωτιέμαι καθημερινά, επεξεργάζομαι συνεχώς γεγονότα και καταστάσεις, διαβάζω άρθρα και αναλύσεις για τη σημερινή κατάσταση, προσπαθώντας να κατανοήσω αυτή την αδράνεια, την παραίτηση, τη μεμψιμοιρία που διακατέχει το είναι μας.

Μέχρι τώρα έχω καταλήξει στα εξής δυστυχώς καθόλου κολακευτικά συμπεράσματα για την κοινωνία μας :

Είμαστε απαίδευτοι κι από κει ξεκινούν όλα, αφού η έλλειψη παιδείας μας καθιστά απόλυτα ευάλωτους στις όποιες προσλαμβανόμενες επιρροές, ελληνικές και ξένες (διαδίκτυο, κόμματα, κυβέρνηση, κοινωνικό περίγυρο, οικογένεια, εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο κλπ).

Αποτέλεσμα; Γινόμαστε υποχείρια αυτών που μπορούν να μας εξουσιάζουν το μυαλό κι όταν εξουσιάζεις το μυαλό, κατευθύνεις όπου θες και όπως θες το υποκείμενο σου.

Γίναμε ένας λαός φοβικός, υποτακτικός, ένας λαός παραιτημένος, ανάπηρος να δράσει.

Υπάρχουν ακόμα κομμάτια μας που αντιστέκονται, που δεν έχουν διαβρωθεί, που μπορούν να ξαναγεννήσουν την ελπίδα, την αναγέννηση, την αντίσταση σ' όλον αυτόν τον τρόπο ζωής.

Είμαι αισιόδοξος. Μήπως είμαι αιθεροβάμων; Μπορεί.

Όπως και να χει, θα μείνω πιστός στον εαυτό μου και θα ΑΠΕΡΓΗΣΩ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ παρά το αιματηρό κόστος της απεργίας.

Αν δεν αντισταθούμε, ένα είναι βέβαιο, θα χαθούμε μια ώρα νωρίτερα.

Ας ζήσουμε όπως επιθυμούμε, όσο μπορούμε περισσότερο.

ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!    ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕΕΕΕΕ!!!!!!