ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ - Η κριτική μου για την παράσταση στο Αθηνόραμα

Το Θέατρο Τέχνης συνεχίζει να πρωτοπορεί στις παραστάσεις κλασικών ή μη έργων που ανεβάζει. Ανατρέποντας τον Μπέκετ, ο Κωστής Καπελώνης ρισκάρει τοποθετώντας μόνο γυναίκες σ' ένα έργο μόνο για αντρικούς ρόλους και κατά την γνώμη μου, κερδίζει.
Παρουσιάζει χαρακτήρες άφυλους, χαμένους στην διαδρομή της ζωής τους, χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό, προσδοκώντας στο άγνωστο, πρσμένοντας μάταια την αλλαγή της βαλτομένης ζωής τους.
Σ' αυτό το πλαίσιο, η ανάγκη ύπαρξης του "άλλου" είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη στην ανούσια ζωή τους. Δεμένοι κι εξεαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, υπάρχουν για να περιμένουν αυτό που ποτέ δεν θα ρθει.
Αυτούς τους χαρακτήρες ενσάρκωσαν υπέροχα 4 εξαιρετικές ηθοποιοί, η Κάτια Γέρου, η Δήμητρα Χατούπη, η Λουκία Πιστιόλα, η Μυρτώ Αλικάκη και μαζί τους η νεαρή Αριάδνη Καβαλιέρου. Εξαιρετική η κ. Γέρου ως Εστραγκόν, πολύ καλή η κ. Χατούπη ως Βλαντιμίρ, μαγικός μονόλογος της κ. Αλικάκη στο ξέσπασμα - φιλοσοφικό στοχασμό της ως Λάκυ, μεγάλη προσωπική έκπληξη, η απόλυτα θεατρική μεστή ερμηνεία της κ. Πιστιόλα ως Πότζο. Το σκηνικό εφάμιλλο της απέρριτης σκηνοθετικής ματιάς του κ. Καπελώνη και αντίστοιχα εναρμονισμένα σ' αυτή τα κοστούμια της κ. Σωτηρίου.
Γενικά μια προσεγμένη, με άποψη παράσταση σ' ένα κλασικό, βαρύ έργο του Μπέκετ. Αξίζει να το δει κανείς με μια ματιά διεισδυτική.

Το "Πολυτεχνείο" πιο επίκαιρο από ποτέ

Δράττομαι της ευκαιρίας της επετείου του "Πολυτεχνείου", για ν' αναφερθώ στο τόσο επίκαιρο σύνθημα και αίτημα, της τότε άσπιλης και σήμερα πλήρως διεφθαρμένης γενιάς του, "ψωμί, παιδεία, ελευθερία".

Σύνθημα που υλοποίησε στην συνέχεια  εκείνη η γενιά, εμπράκτως, καθοδηγώντας την χώρα για τα επόμενα 30 χρόνια, διαβρώνοντας εαυτούς και αλλήλους.

Είναι η γενιά εκείνη που γκρέμισε την δικτατορία για να διαμορφώσει τη δική της παντοκρατορία στη χώρα, εξαργυρώνοντας με το αζημίωτο την στάση της.

Η γενιά που κυβέρνησε την χώρα για 30 και πλέον έτη, που έδωσε αξία στη λέξη ελευθερία μεν, φτάνοντας την στην ασυδοσία δε. Η γενιά που έδωσε νόημα στην δημοκρατία μεν, φτάνοντας την στην αυθαιρεσία δε. Η γενιά που έδωσε ουσία στην δικαιοσύνη μεν, φτάνοντας την στην ατιμωρησία. Η γενιά που έλεγξε τα δημόσια αγαθά κι υπηρεσίες προς όφελος της κοινωνίας μεν, φτάνοντας στην ανεξέλεγκτη δημόσια σπατάλη υπέρ της και των ημετέρων της δε.

Τεράστιες οι ευθύνες της και πιθανώς κι αποκλειστικές, τόσο για τα καλά, όσο και για τα κακώς κείμενα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας .

Μετά από 38 χρόνια από την επέτειο και 37 από την δικτατορία, μπορεί να πει κανείς με σιγουριά, ότι η ζυγαριά γέρνει υπερβολικά προς την αποτυχία αυτής της γενιάς, με ολέθρια τα αποτελέσματα της και φανερά πια όσο ποτέ, σήμερα.

Η σημερινή κοινωνία είναι ένα δημιούργημα καθ' εικόνα και ομοίωση εκείνης της γενιάς, της γενιάς των σημερινών 55άρηδων έως 70άρηδων. Της γενιάς που ποδηγέτησε, με παρακαταθήκη τα γεγονότα του "Πολυτεχνείου", την ελληνική κοινωνία κι άφησε σε δεύτερο ρόλο τις επόμενες γενιές. Ως εδώ πια.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η κρίση του Ευρώ, ξεγύμνωσε οριστικά και αμετάκλητα την γενιά που ευθύνεται για το χάλι που έχει επιφέρει στην χώρα.

Κύριοι αποτύχατε κι αποχωρήστε πάραυτα. Παπανδρέοι παντός είδους, Σαμαράδες, Λαλιώτηδες, Τσοχατζόπουλοι, Παπαδήμοι και λοιποί. Σπίτια σας.

Ώρα να αναλάβουν οι επόμενες γενιές, με την ελπίδα να δικαιώσουν τις προσδοκίες που μετά από 38 χρόνια είναι ίδιες... προσδοκίες για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία που κάπου χάθηκαν στις λάθος επιλογές, στην διάβρωση και την σήψη που επέφερε η γλύκα της εξουσίας στη γενιά του "Πολυτεχνείου".

Το "Πολυτεχνείο" ΖΕΙ, πιο επίκαιρο κι αναγκαίο από ποτέ!!!!!!

Πολιτικοί νάνοι καλούνται να διαχειριστούν γιγάντια θέματα πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής φύσεως στην Ελλάδα του ΔΝΤ

         Αρχολίπαροι και σπουδαρχίδες κατά Καρατζαφέρη, πρέπει να εκλείψουν πάραυτα από την ελληνική πολιτική σκηνή, ειδάλλως το πολιτικό μέγεθος των νάνων που τους χαρακτηρίζει, θα μεταφερθεί, αν δεν έχει ήδη γίνει, στην φυσιογνωμία της ίδιας μας της χώρας σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό.

         Στην σημαντικότερη πολιτική στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας στη χώρα μας, τα κάθε λογής συμφέροντα, δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, εγκλωβίζουν και κατευθύνουν σε επικίνδυνες ατραπούς, τους δύο ηγέτες των κομμάτων που έφεραν τη χώρα σ' αυτό το δυσάρεστο επίπεδο κινδύνου. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα όπως έχει πει ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης, όμως σήμερα για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν έχει χαθεί η εθνική κυριαρχία;

         Μόνη πολιτική διέξοδος, κατά την γνώμη μου, είναι να δοθεί ο λόγος στον πολύπαθο ελληνικό λαό.
        Αυτός θα πρέπει να αποφασίσει μέσω της ψήφου του, ποια κόμματα, ποιοι πολιτικοί και με ποιο βαθμό συμμετοχής θέλει να τον εκπροσωπήσουν και να συμμετάσχουν στην επόμενη καθοριστική κυβέρνηση.
       Κάθε άλλη λύση μεταβατικής κυβέρνησης, οποιαδήποτε μορφή κι αν λάβει, οποιουδήποτε προσώπου Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, δεν θα έχει την νωπή αντιπροσώπευση της βούλησης της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να μην νομιμοποιείται να λάβει τις καθοριστικές αποφάσεις που ζητούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αλλά και οι δυνάστες δανειστές μας. Γι' αυτό Γιωργάκηδες, Αντωνάκηδες, σαμάρια και ντουβάρια.... δώστε τον λόγο στον λαό.

        Σε διαφορετική περίπτωση, κάθε κυβέρνηση που θα σχηματιστεί εφεξής εκτός λαϊκής εντολής και θα προσπαθήσει να περάσει ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα, θα βρει απέναντι της την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δεν έχει πια άλλες αντοχές.... με άγνωστες και πιθανόν επικίνδυνα δυσάρεστες συνέπειες για όλους, πολιτικούς, Ευρωπαϊκή Ένωση, ελληνική κοινωνία και Ελληνικό Κράτος. 

       Ο Θεός να βάλει το χέρι του με τους ανίκανους και επικίνδυνους πολιτικούς νάνους που έφτασαν να μας κυβερνούν εντός, απόρροια ΚΑΙ της σήψης που έχει συντελεστεί στην Ελληνική κοινωνία, αλλά και εκτός Ελλάδος.

Χρόνια πολλά για το έπος του 1940 ή για το αίσχος του 2011;

Με την ευκαρία της εθνικής επετείου του ΌΧΙ,  μου έρχονται σκέψεις παραλληλισμού μεταξύ της τότε εποχής και της σημερινής. 

Οι ομοιότητες τραγικά πολλές  σε πρόσωπα και γεγονότα. 

Τότε, ένας αντιδημοκράτης ηγέτης,  ως δικτάτορας,  είπε ΌΧΙ στις ξένες δυνάμεις (κυρίως γερμανικές) έχοντας την απόλυτη συμπόρευση του   λαού στην απόφαση ελευθερίας και ανεξαρτησίας της χώρας. Σήμερα, ένας δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, ενεργώντας ως άλλος δικτάτορας, είπε ΝΑΙ στις ξένες δυνάμεις (κυρίως γερμανικές) μέσα από τις συμφωνίες κηδεμονίας της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ε.Ε. μέσω του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου και λοιπών επώδυνων συμφωνιών και συμβάσεων για τον ελληνικό λαό. Είπε ναι στις δάνειες δυνάμεις χωρίς την συμπόρευση, όχι απλώς χωρίς την συναίνεση αλλά με τη σχεδόν απόλυτη αντίθεση, με την αντίδραση, με την αντίσταση του λαού, εκπεφρασμένη μέσα από διαδηλώσεις, πορείες, ακόμα και ακραίες εκδηλώσεις όπως προπηλακισμούς και ύβρεις πολιτικών, μέχρι ματαιώσεις παρελάσεων όπως έγινε στην Θεσσαλονίκη χθες, στα πλαίσια του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Ένας ηγέτης που άγεται και φέρεται από τα κάθε λογής οικονομικά κέντρα, που υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού με ψεύδη και υποσχέσεις, όπως ο αείμνηστος πατέρας του και που οδηγεί την χώρα σε ξένη κατοχή μέσα από τον οικονομικό βραχνά των συμφωνιών που πέτυχε, ερήμην του ελληνικού λαού, μη έχοντας καμία νομιμοποίηση γι' αυτές τις ενέργειες καθώς έχει απολέσει προ πολλού τη δεδηλωμένη.

Μια κυβέρνηση που δεν χαίρει της εμπιστοσύνης της κοινωνίας είναι αδύνατον να καταφέρει να επιτύχει έστω τα προφανή, τα προσδοκώμενα, τα υποχρεωτικά για να ανασυνταχθεί η χώρα. Οφείλει να προσφέρει το ελάχιστο που μπορεί πλέον με την παραίτηση της και την προκήρυξη εκλογών ώστε ο ελληνικός λαός να εκλέξει και να νομιμοποιήσει ή όχι τις όποιες αποφάσεις πάρθηκαν ερήμην του. Σε διαφορετική περίπτωση ας θεωρήσουμε ότι ζούμε μια αντίστοιχη περίοδο μ' αυτή της Γερμανικής κατοχής του '40 με αόρατο δυνάστη και ορατούς Έλληνες διαχειριστές - δυνάστες, με αβέβαιο παρόν και μέλλον για τους κατοίκους αυτής της χώρας.
Αναρωτιέμαι, έχουμε πια άλλο κουράγιο ν' αντισταθούμε; Να φωνάξουμε ΌΧΙ και να ξεσηκωθούμε ή φτάσαμε στο ύστατο σημείο κατάπτωσης και εκφυλισμού χωρίς ίχνος αντίστασης, παραδωμένοι στη μοίρα που μας επιφυλάσσουν τρίτοι;
Θ' αφήσουμε όλους αυτούς που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση της χώρας να μας γυρίσουν πίσω 70 χρόνια; Θα αφήσουμε την χώρα να ζήσει κατοχικά χρόνια την δεκαετία του 2010;

Χρόνια πολλά για το έπος του 40 ή μήπως χρόνια πολλά για το αίσχος του 2011;

Κοινωνία σε αναβρασμό!!! Αποτέλεσμα;

Η κοινωνία βρίσκεται σε μεγάλο αναβρασμό, έτοιμη να εκραγεί με κάθε πιθανό αποτέλεσμα . Η ανέχεια, η αίσθηση της αδικίας, της ανισότητας, της ανομίας, του εμπαιγμού, είναι τόσο έντονες,  που δημιουργούν ένα κλίμα άρνησης επί παντός επιστητού. Αποτέλεσμα των αποφάσεων μιας Κυβέρνησης που δείχνει να θέλει αλλά να μην μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα.

Μιας Κυβέρνησης που παίρνει μέτρα για να παίρνει επί δικαίων και αδίκων. Μιας Κυβέρνησης που δεν μπορεί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Μιας κυβέρνησης που δείχνει μέρα με τη μέρα ότι  δεν θέλει  τελικά παρά δεν μπορεί να το κάνει. Δεν θέλει καθώς είναι εξαρτημένη, εγκλωβισμένη στα μεγάλα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας. 

 Ένα Κράτος, όπως και μια οικογένεια, βιώνει μεγάλες εντάσεις και αναταραχές στους κόλπους του όταν δεν υπάρχει η απαραίτητη οικονομική  δυνατότητα να ζει μέσα στην ευμάρεια.

Αγανακτισμένοι πολίτες διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας(19/10/2011)



Όταν βλέπεις την κρίση να χτυπάει την πόρτα παγκοσμίως κι εσύ ανήσυχος  ρωτάς τον διαχειριστή των οικονομικών σου (στην οικογένεια συνήθως ο σύζυγος, στο Κράτος ο πρωθυπουργός) αν θα έχουμε πρόβλημα κι αυτός σου απαντά: "λεφτά υπάρχουν", τότε κι εσύ μένεις ήσυχος και κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου ενώ έξω γίνεται χαλασμός. Κι όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας, τότε η απογοήτευση σου είναι διπλή, μία για την κατάστση που βρίσκεσαι άθελα σου και μία για τα ψέματα που  έχαβες τόσα χρόνια!!! Έχεις ευθύνη όμως σε  ποιους άφηνες τόσα χρόνια την διαχείριση. Τεράστια  ευθύνη, διότι έκανες τα στραβά μάτια στα μεγάλα φαγοπότια και στις κάθε λογής ατασθαλίες τους κ αυτοί με την σειρά τους για να σε ανταμείψουν, για να σου κλείνουν το στόμα, σου αγόραζαν ό,τι ήθελες. Ζούσες όπως  ο εργοστασιάρχης ενώ ήσουν εργάτης και το ξερες (αφορά μόνο αυτούς που έζησαν με ξένα και δανεικά, όχι όλους). Τώρα μην αγανακτείς, ήρθε η ώρα να πληρώσεις ή να τα δώσεις πίσω (αφορά μόνο αυτούς που έζησαν με ξένα και δανεικά, όχι όλους).

Έλα όμως που ο σημερινός διαχειριστής, που λεει ότι προσπαθεί να βάλει μια τάξη, τα ζητάει απ' όλους κι όχι απ' αυτούς που πρέπει. Εκεί βρίσκεται όλο το ζουμί της υπόθεσης.

Αυτή είναι η σημερινή αδικία που αισθάνεται ο Έλληνας πολίτης, ο μισθοσυντήρητος,    ο  άνεργος, ο συνταξιούχος,  καθώς βλέπει πλήθος μέτρων οριζόντιας βάσης και αναποτελεσματικότητα στην πάταξη της φοροδιαφυγής, της τιμωρίας των μεγαλοκαρχαρίων, της δήμευσης περιουσιών, του εγκλεισμού στην φυλακή των κάθε λογής προσώπων που έβλαψαν σε μέγιστο βαθμό την Ελληνική Οικονομία και δη το Ελληνικό Κράτος. Το ζωνάρι σφίγγει όλο και περισσότερο και σε λίγο πάρα πολλοί δεν θα μπορούμε να αναπνεύσουμε.

Κάποιος πρέπει να αφουγκραστεί την κραυγή  και την αγωνία αυτού του λαού και να αντιληφθεί την κατάσταση πριν να είναι αργά για όλους μας.

Σήμερα είναι κλειστά τα πάντα. Δημόσιες  Υπηρεσίες, Νοσοκομεία, Τράπεζες, Μέσα Συγκοινωνίας, Αεροδρόμια, Λιμάνια, Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, Σχολεία ακόμα και τα περίπτερα!!!

Στο Σύνταγμα σήμερα διαδήλωσε μια λαοθάλασσα πάνω από 150.000 άτομα, όλη η Πάτρα δηλαδή χωρίς τα περίχωρα!!!  Αντιδράσεις  υπάρχουν και στο εξωτερικό όχι μόνο εδώ, απλά εδώ βιώνεται πιο έντονα το πρόβλημα λόγω και της ανυπαρξίας δίκαιου και κοινωνικού Κράτους.

Κανείς δεν συγκινείται; Κανείς δεν βλέπει που οδεύουμε;

Μακάρι να ξυπνήσουν οι ιθύνοντες, Έλληνες και ξένοι, διότι διαφορετικά φοβάμαι θα ζήσουμε πρωτόγνωρες  και άσχημες  καταστάσεις.

Μακάρι αυτές οι τελευταίες αντιδράσεις του κόσμου, να φέρουν αποτέλεσμα πριν να είναι πια αργά.

Η αναζήτηση της αυτοεκτίμησης

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι όλα καταρρέουν γύρω σου.

Στιγμές που η μία κακή είδηση διαδέχεται την άλλη, στιγμές που όλα πάνε στραβά ή αναπάντεχα αρνητικά συμβάντα σε καταρρακώνουν.  

Νομίζεις τότε ότι  είσαι άχρηστος, ότι δεν αξίζεις τίποτα, ότι όλα όσα έχεις πετύχει μέχρι εκείνη την στιγμή είναι μηδαμινά αν όχι μηδενικά.

Μια ολιστική μηδενιστική κατάσταση σ' έχει κυριεύσει. Νιώθεις ένα τίποτα ή κάτι λίγο πάνω απ' αυτό. Δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά, εγκλωβίζεται  η σκέψη σου μόνο σε κάθε τι αρνητικό που έχεις βιώσει στο παρελθόν, μεγεθυσμένο στον υπέρτατο βαθμό και ένα σφίξιμο στο στομάχι, σου δίνει και την σωματική πάθηση της ισοπέδωσης σου. 
Χρειάζεσαι επειγόντως ενέσεις εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Αυτοπεποίθηση βασικά που δεν την έχεις.

Η αναζήτηση της αυτοεκτίμησης έχει αρχίσει στον δρόμο για την εύρεση αυτοπεποίθησης, ότι θα παλέψεις και θα τα καταφέρεις και δεν θα επηρεαστείς από κάθε τι αρνητικό, θα το αντιπαρέλθεις και θα προχωρήσεις ξανά προς την επιτυχία.

Πόσο εφικτό είναι αυτό, πόσο εύκολα υλοποιήσιμο, πόσο έτοιμος μπορεί να είναι κάποιος να αποστασιοποιηθεί από αρνητικά γεγονότα που τον κατακλύζουν, παραμένοντας δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό του; 

Η αυτοεκτίμηση βασικά πηγάζει από τον ίδιο τον εαυτό σου, πόσο καλά τον γνωρίζεις, απ' το γνώθι σαυτόν κι η αυτογνωσία είναι αποτέλεσμα εσωτερικής διαρκούς διεργασίας που οφείλεις να κάνεις κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε μέρα. Σ' αυτό το πλαίσιο πολύ σημαντικό ρόλο παίζει το περιβάλλον που ζεις, οι γονείς και συγγενείς σου, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοι σου, γενικά ο περίγυρος σου. Το περιβάλλον μπορεί να σε βοηθήσει να ανεβάσεις την αυτοεκτίμηση σου ή ακόμα και να την χάσεις τελείως.

Μέσα απ' αυτή τη διεργασία κατανοείς τον εαυτό σου και μέσα απ' αυτόν τους άλλους, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας και αποκτάς αυτοπεποίθηση, πως ό,τι κι αν σου συμβεί, θα το ξεπεράσεις, θα αντεπεξέλθεις στις όποιες δυσκολίες, κι αν έπεσες, θα ξανασηκωθείς γρήγορα γιατί έχεις τις δυνατότητες να το κάνεις.

Εν κατακλείδι, όσο πιο μεγάλη αυτοεκτίμηση έχεις, τόσο πιο δύσκολα καταρρέεις όταν βάλλεσαι. Γνωρίζεις τον εαυτό σου, σημαίνει ξέρεις τις δυνατότητες σου, ξέρεις ποιος είσαι και δεν αφήνεις κανέναν και για κανένα λόγο να σου δημιουργήσει αμφιβολίες και να χαλάσει την καλή ψυχολογία σου. 

Είναι πάντα τόσο εύκολο, θα αναρωτηθείς κανείς, να επιτευχθεί αυτό;  Όχι δεν είναι, γιατί ευτυχώς δεν είσαι ρομπότ, είσαι...ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

 

ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ ΝΕΟΛΑΙΑ - ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Καθημερινά συνδιαλέγομαι με σπουδαστές, νέους ανθρώπους με ζωντάνια και όρεξη για ζωή, από τους οποίους τις αντλώ κι εγώ κι ανανεώνομαι.

Ο Σεπτέμβριος είναι πάντα μήνας εξεταστικής και εισαγωγής φοιτητών στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ.

Η ψήφιση του νέου νόμου για την Παιδεία δημιούργησε μεγάλη αναταραχή στην σπουδάζουσα νεολαία καθώς όπως αντιλαμβάνεται τον νόμο, της αφαιρεί προνόμια και την οδηγεί σε καθοδηγούμενες σπουδές, με βάση τις επιταγές των μεγάλων επιχειρήσεων - οικονομικών κολοσσών - συμφερόντων.

Δεν θα υπεισέλθω στο δίκαιο ή άδικο των ισχυρισμών των φοιτητών, όμως θα αναφερθώ στην εν γένει στάση τους που με προβληματίζει.

Με βάση τα όσα υποστηρίζουν οι φοιτητές, χάνουν κάθε έννοια λόγου και συμμετοχής στον θεσμό της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης εφεξής. Στη δική μου εποχή θα υπήρχαν μεγάλες αναταραχές με διαδηλώσεις, καταλήψεις, παρεμβάσεις κάθε είδους και παύση κάθε λειτουργίας όλων των ΑΕΙ μέχρι την απόσυρση του ή την αναθεώρηση του. Αντ' αυτού διαπιστώνω με μεγάλη λύπη, την απαξίωση του φοιτητικού κινήματος, είτε με μεσοβέζικες λύσεις (μη διεξαγωγή εξετάσεων - λειτουργία διοικητικών υπηρεσιών) είτε με αδυναμία  σθεναρής αντίστασης (παύση κατάληψης, διεξαγωγή εξετάσεων και βλέπουμε).

Τα φαινόμενα αυτά  μαρτυρούν μόνο τον φόβο της σπουδάζουσας Ελληνικής νεολαίας  μας. Φόβος που συνάδει με το γενικότερο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στην χώρα την τρέχουσα περίοδο και έχει τρομοκρατήσει την πλειονότητα των πολιτών της Ελληνικής κοινωνίας.

Επειδή ο χώρος της  Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ) είναι μια από τις πολλές μικρογραφίες  - καθρέπτες της κοινωνίας μας, μπορεί εύκολα ο καθένας να αντιληφθεί πόσο τρομοκρατημένη είναι σήμερα η κάθε ελληνική οικογένεια. Κατακλύζεται από σωρεία αρνητικών μηνυμάτων για την οικονομία και το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας, καλείται να αντεπεξέλθει στις συνεχείς φορολογήσεις, δεν γνωρίζει αν τα μέλη της θα εργάζονται και αύριο, δεν γνωρίζει αν προλαβαίνουν τα μέλη της να συνταξιοδοτηθούν, δεν γνωρίζει ποιο το μέλλον των νέων μελών της. 

Αυτά τα μηνύματα-ανησυχίες διοχετεύονται άμεσα ή έμμεσα στα νεότερα μέλη της Ελληνικής οικογένειας, στην περίπτωση μας βλέπε φοιτητές, οι οποίοι δεν αντιδρούν όχι μόνο για όσα έμμεσα τους αφορούν αλλά ούτε καν για τα άμεσα που τους αφορούν (βλέπε νέο Νόμο για τα ΑΕΙ).

Σκέφτονται ότι πρέπει να δώσουν εξετάσεις, να τελειώσουν και να πάρουν το πτυχίο όσο το δυνατόν πιο σύντομα καθώς τα περιθώρια ένταξης τους στην αγορά εργασίας συνεχώς μικραίνουν, δεν αντέχουν αγώνες κι αντιστάσεις, δεν έχουν χρόνο για καταλήψεις και χάσιμο εξεταστικών, για παράταση απόκτησης του πτυχίου τους. Φοβούνται, τρέμουν διότι τρέμουν τα πρότυπα τους, οι γονείς τους, οι λοιποί συγγενείς τους, ο κοινωνικός περίγυρος τους. Αφουγκράζονται κάθε τι που ακούγεται γύρω τους, δίπλα τους, αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο όπως τον έχουν διοχετεύσει έντεχνα ή μη οι κάθε λογής απόστολοι - αγγελιοφόροι στους έμπειρους, στους μεγάλους, στους γονείς. 

Τι να κάνουν αυτοί, οι μικροί, οι άπειροι, οι νέοι; Ίσως τίποτα, ίσως πολλά λέω εγώ.

Σε κάθε αδιέξοδο της κοινωνίας, αυτή που δίνει λύσεις είναι η νεολαία και δη η σπουδάζουσα. 

Αυτή έχει το καθαρό μυαλό, αυτή έχει την καθαρή ψυχή, αυτή έχει την καθαρή δύναμη και ζωντάνια, έχει την προσλαμβανόμενη γνώση για να παλέψει και να νικήσει.

Ως φύσει αισιόδοξο άτομο θα πω μόνο....ας πιστέψουμε στους νέους μας, στους φοιτητές μας κι ας τους στηρίξουμε σήμερα στην δύσκολη αυτή εποχή,  όσοι και όσο περισσότερο μπορούμε, τώρα που μας χρειάζονται όσο ποτέ, που μας θέλουν δυνατούς κι όχι τρομαγμένους. 

Ας τους στηρίξουμε διότι αυτοί  θα 'ναι το κεφάλαιο του μέλλοντος όλων μας.

ΟΘΕΛΛΟ - Η κριτική μου για την παράσταση στο Αθηνόραμα

Γιάγκος - θεατρόφιλος 16/7/2011 6:34:14 μμ | Permalink # 217791

Παρακολούθησα την παράσταση στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας το οποίο ήταν κατάμεστο.
Τα ηχηρά ονόματα των πρωταγωνιστών και το κλασικό έργο αυτό συνετέλεσαν στην αθρόα προσέλευση του κοινού.
Φευ, υπήρξε απογοήτευση καθώς οι προσδοκίες μου από την συμμετοχή τέτοιων συντελεστών ήταν μεγάλες.
Ο αγαπημένος μου ηθοποιός κ. Κιμούλης υπήρξε η μεγάλη απογοήτευση λόγω της πολλαπλής συμμετοχής του στο αποτέλεσμα της παραάστασης.
Υπογράφοντας σκηνοθετικά και μεταφραστικά την παράσταση μαζί με τον κ. Μαρκουλάκη, συνετέλεσε στο ατόπημα της μετατροπής του κλασικού έργου Οθέλλο του Σέξπιρ σε παράσταση χωρίς ρυθμό.
Απίστευτες καινοτομίες, ευτελούσαν το κείμενο, αναγάγοντας την εικόνα σε πρωταγωνιστή και όχι τον λόγο.
Ένα έργο που στηρίζεται στην βαρύτητα των λόγων, προκειμένου να αναδείξει την πολυπλοκότητα της σκέψης των ανθρώπων, αθώων ή ένοχων, για το καλό και το κακό, την ένταση και έκφραση των συναισθημάτων και τον τρόπο δράσης των ανθρώπων που απορρέουν από την διαφορετικότητα των πολιτισμών τους.
Συγκεκριμένα δεν με ενόχλησε τόσο η σύγχρονη ενδυματολογική άποψη των αξιωματικών του Ναυτικού σε σύνδεση με την πολύπαθη Κύπρο όσο η μη διάκριση των αξιωμάτων αυτών.
Η ροκ μουσική δεν κόλλαγε πουθενά και θύμιζε συναυλία των Scorpions. Τα σκηνικά υπηρέτησαν πολύ καλά την αποτυχημένη, κατά τη γνώμη μου πάντα, σκηνοθετική άποψη των Κιμούλη - Μαρκουλάκη. Όσον αφορά την διανομή των ρόλων, η επιλογή του κ. Ψυχογιού (πολύ καλός κωμικός ηθοποιός που στην κυριολεξία κάηκε στον συγκεκριμένο ρόλο) στην θέση του τρελά ερωτευμένου αντίζηλου του Οθέλλου μόνο ως απίστευτα πρόχειρη μπορεί να θεωρηθεί (αυτός περίσσευε, αυτόν βάλαμε). Η κ. Μπρέμπου, δεν δικαιολόγησε σε καμία περίπτωση την πολύ καλή πορεία της μέχρι σήμερα (υποπτεύομαι ότι ήταν κρυωμένη καθώς η φωνή που έβγαζε παρέπεμπε προς νταλικιέρη). Η κ. Καρύδη υποστήριξε αρκετά καλά τον ρόλο της, το ίδιο και ο κ. Μπουρδούμης. Ο κ. Μαρκουλάκης δικαιολόγησε την συνεχή άνοδο του ονόματος του, ως κορυφαίου ηθοποιού της γενιάς του, πραγματοποιώντας μια πολύ καλή ερμηνευτικά εμφάνιση. Τέλος ο αγαπημένος μου Γιώργος Κιμούλης, εξαιρετικός στο ΣΛΟΥΘ, ατύχησε στον συγκεκριμένο ρόλο, μη αποδίδοντας τα αναμενόμενα που απαιτούμε από το μέγεθος της υποκριτικής του. Δυστυχώς παίζει πλέον κι αυτός με την εμπειρία του περισσότερο και όχι με την ψυχή του. Μία ερμηνεία καλή όχι όμως του διαμετρήματος του κ. Κιμούλη. Γενικά σαν παράσταση δεν μου προσέδωσε κάτι νέο και γι' αυτό δεν έφυγα από το θέατρο όπως λέμε..."γεμάτος". Καλή θέαση σε όσους άλλους το δουν.
Ίσως η σκηνοθετική ματιά που διάλεξαν οι δύο καταξιωμένοι ηθοποιοί σε άλλους να αρέσει, εμένα δεν με άγγιξε.

ΑΜΛΕΤ - Η κριτική μου για την παράσταση στο Αθηνόραμα

Γιάγκος - θεατρόφιλος 4/7/2011 7:49:47 μμ | Permalink # 217469

Θα καταθέσω κι εγώ την γνώμη μου για την παράσταση. Παρακολούθησα την περασμένη Πέμπτη (30/06/2011) στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας την συγκεκριμένη παράσταση.
Μια παράσταση που έχει γενικά καλά στοιχεία αλλά που δεν προσθέτει κάτι περισσότερο σε όσους έχουν ξαναδεί Άμλετ, ίσως αφαιρεί κιόλας.
Για όσους δεν έχουν ξαναδεί Σέξπιρ, ίσως θεωρήσουν την παράσταση πολύ καλή ή άλλοι μη γνωρίζοντας τι θα δουν την θεωρήσουν πολύ κακή.
Στην πραγματικότητα είναι μια παράσταση που κατά την ταπεινή γνώμη μου στέκεται ικανονοποιητικά, ακροβατώντας όμως οριακά μεταξύ μέτριας και καλής παράστασης. Ο λόγος είναι η σκηνοθετική άποψη ή μη άποψη του σκηνοθέτη.
Στην συγκεκριμένη παράσταση ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι από καλές έως πολύ καλές... η παράσταση στο σύνολο της είναι άνευρη κι αυτό σίγουρα οφείλεται στις σκηνοθετικές οδηγίες - παρεμβάσεις ή μη του κ. Μουμουλίδη.
Το "ζευγάρι του Νησιού" (Χειλάκης - Δημητροπούλου) κάνει απόσβεση της τηλεοπτικής επιτυχίας του με την αθρόα προσέλευση κόσμου φίλων ή μη του θεάτρου.
Δυστυχώς ενώ η διανομή των ρόλων και η επιλογή των ηθοποιών είναι σε γενικές γραμμές καλή, το χειροκρότημα του κοινού λαμβάνει μόνο ο κ. Χειλάκης κατά την εμφάνιση του και κατά την αποχώρηση του από την σκηνή, δείγμα απαίδευτου ή περιστασιακού θεατρικά κοινού.
Ερμηνευτικά, πάντα κατά τη γνώμη μου, κυριαρχεί ο Λεωνίδας Κακούρης και ο Μάνος Βακούσης, συνεπικουρούμενος από την φιλότιμη Ευγενία Δημητροπούλου που με εξέπληξε με την ερμηνεία της. Σε ρηχά νερά οι ερμηνείες των Μαρίνας Ψάλτη, Δημήτρη Αλεξανδρή και Τόνυ Δημητρίου. Αρκετά καλοί οι δύο φίλοι του Άμλετ των οποίων δυστυχώς τα ονόματα δεν γνωρίζω (δεν υπήρχε πρόγραμμα - έντυπο της παράστασης!!!!!!!). Η μετάφραση του κ. Χειμωνά, πολύ νεωτερίστικη σε σημείο που η classic ατάκα του έργου, να μην φανεί καθόλου στο κοινό (να ζει κανείς ή να μη ζει ιδού η απορία). Τα κοστούμια υποστήριζαν μάλλον κάτι μεταμοντέρνο, προσωπικά δεν με εξέφραζαν καθώς θεωρώ ότι δεν υπέβαλαν τον θεατή στην βαρύτητα που είχε ο κάθε ρόλος. Η μουσική γενικά παρέπεμπε σε ροκ συναυλία, ίσως ήταν η γενικότερη ροκ άποψη του σκηνοθέτη για την παράσταση. Τέλος, τα σκηνικά για μικρά κύλα θέατρα όπως το Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας, δεν ενδείκνυτο καθώς όσοι βρίσκονταν στα πλαινά μέρη δεν έβλεπαν μέσα από τους δύο "εσωτερικούς" χώρους του σκηνικού. Πάντως ήταν μια σχετικά καλή παράσταση που όμως δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου βάσει των ονομάτων των συντελεστών της. Καλή θέαση σε όσους το δουν και παρακαλώ τις κρίσεις σας στην κριτική μου.

Γι όλα τα κακώς κείμενα φταίει ο παράγοντας: ΧΡΗΜΑ!!!!

Παρακολουθώ με σχετική έκπληξη, ακόμα κι εγώ, που είχα συμμετοχή στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της χώρας μας, τον ατέλειωτο κατάλογο ονομάτων που εμπλέκονται στο σκάνδαλο διαφθοράς που ταλανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. 

Δεν φανταζόμουν ότι τόσοι πολλοί και επώνυμοι συμμετείχαν ο καθένας με το ποσοστό που του αναλογεί, στο στήσιμο παιχνιδιών, στον απίστευτα εύκολο και γρήγορο πλουτισμό μέσω του παράνομου στοιχήματος.

Τελικά για όλα τα στραβά που συμβαίνουν σ' αυτή τη χώρα, για όλες τις δυσλειτουργίες, τις κακοδιαχειρίσεις, τις παράνομες θέσεις, την αναξιοκρατία, την ανομία και την ατιμωρησία, την κακή λειτουργία φορέων και οργάνων, την ασυδωσία κάθε είδους, ευθύνεται ο παράγοντας "χρήμα".

Αυτό το διαβολεμένο εργαλείο που αναδείχθηκε σε ύψιστο μέσο επιβολής, υποβολής και καταξίωσης, από "μικρότητες", "κατωτερότητες", "ανωμαλότητες" προσώπων και προσωπείων,  τόσο προς το εγώ τους όσο και προς κάθε επίπεδο και έκφανση της ελληνικής κοινωνίας. Αποτέλεσμα των ανωτέρω να απαξιωθούν διαχρονικές αξίες βασικών πυλώνων του κοινωνικού ιστού όπως η εντιμότητα, η ηθική, η αξιοπρέπεια, η ευγένεια, η παιδεία γενικά και ειδικά, η κατάρτιση, η προσωπικότητα, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη ακόμα και η αγάπη, αξίες που καλλιεργούνται μέσα στην οικογένεια και στο σχολείο, θεσμοί που διαβρώθηκαν κι αυτοί από το εύκολο χρήμα και την αξία που δόθηκε σ' αυτό σε βάθος χρόνων. 

Μήπως είναι τυχαίο το γεγονός της σημερινής κατάντιας της ελληνικής οικονομίας, απόρροια όλων των σαθρών καταστάσεων και της ανυπαρξίας δομών κι υποδομών πάσης φύσεωςτου κράτους, εξαιτίας κυρίως της έλλειψης όλων των παραπάνω αξιών; 

Μήπως είναι τυχαίο γεγονός η ευμάρεια της πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού σε απίστευτα επίπεδα κυρίως λόγω των υπέρογκων και συνεχών ευρωπαϊκών κονδυλίων στήριξης κυρίως μετά την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;  

Μήπως αποτελεί καινοφανή διαπίστωση η ανάδειξη κυρίως των "φελλών" αλλά πλουσίων σε κοινωνικά αξιώματα πάσης φύσεως και μορφής; Δεν νομίζω Τάκη.

Ο εύκολος και υπέρμετρος πλουτισμός δημιούργησε υψηλότατα επίπεδα κομπορρημοσύνης και μεγαλομανίας ανθρώπων με μεγάλα κενά "αρχών" και "αξιών".

Ας αδράξουμε, έστω και τώρα την ευκαιρία, με αφορμή την δραματική οικονομική κατάσταση της χώρας και οσονούπω του λαού, προκειμένου, όχι για να γλυτώσουμε την οικονομική χρεωκοπία, όσο για να ανατάξουμε τις δυνάμεις μας, να ανασύρουμε τις αξίες μας, να επαναδημιουργήσουμε τον πολιτισμό μας και να μην οδηγηθούμε εκεί που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε εδώ και χρόνια.... στην ηθική χρεωκοπία μας. 
Αν δεν χρεωκοπήσουμε ηθικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα χρεωκοπήσουμε και οικονομικά.
Ο νοών νοείτω.

Χώρα ελλειμμάτων πάσης φύσεως : Ελλάδα, αγανακτισμένοι πάσης φύσεως Έλληνες γρηγορείτε!!!

Καθημερινά κατακλυζόμαστε από πλήθος αρνητικών ειδήσεων σχετικά με την οικονομική κατάσταση της χώρας και την αδυναμία της να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της. 

Η αδυναμία αυτή εστιάζεται κυρίως στις αλλαγές και στο χρόνο που γίνονται ή δεν γίνονται και χρειάζεται,  προκειμένου να δημιουργήσει το κράτος προοπτικές ανάπτυξης, συγκρότησης, σύνθεσης και καλής λειτουργίας, δεδομένα που μέχρι τώρα δεν υπάρχουν ή αν υπήρξαν ποτέ, χάθηκαν σε βάθος χρόνου.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι φυσικό να άγγιξε άπαντες και κυρίως την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις χώρες που την αποτελούν, μεταξύ αυτών και την Ελλάδα. Όμως αναρωτιέται κανείς γιατί εδώ το πρόβλημα είναι πιο έντονο; 

Διότι εδώ δυστυχώς ταλανιζόμαστε από πλήθος άλλων ελλειμμάτων που επιτείνουν την οικονομική δυσπραγία. 

Έλλειμμα παιδείας άρα και έλλειμμα ηθικής, έλλειμμα αρετής αλλά και έλλειμμα περιβαλλοντικής συνείδησης, έλλειμμα κοινωνικής συνοχής, έλλειμμα υγείας, έλλειμμα ισονομίας, έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης, έλλειμμα αξιοκρατίας, έλλειμμα κρατικής οργάνωσης και λειτουργίας, έλλειμμα κοινωνικού κράτους.

Πολλά τα ελλείμματα και χωρίς διάθεση, χωρίς εκπαίδευση και χωρίς χρήματα δυσχεραίνεται η εξεύρεση ικανών λύσεων, προκειμένου να ισοσκελιστούν. Χώρα ελλειμμάτων πάσης φύσεως η Ελλάδα.

Οι ανοχές και οι αντοχές των πολιτών πολλές αλλά και οι ευθύνες μας ακόμα περισσότερες. 

Ευθυνόμαστε όλοι για την κατάσταση που έφτασε η χώρα. Όχι για τα οικονομικά ελλείμματα. Αυτά είναι ευθύνη και αποτέλεσμα του σάπιου πολιτικού συστήματος.   Για τα άλλα ελλείμματα ευθυνόμαστε, γι' αυτά που δημιούργησε το σάπιο πολιτικό σύστημα, εκθρέφοντας μια κοινωνία ανεκτική, μια κοινωνία συναλλαγής και εύκολου προσπορισμού με την παροχή σωρείας ξένων δανείων και επιδοτήσεων, εξασφαλίζοντας την ανοχή και δημιουργώντας συνενοχή με τη συμμετοχή της.

Ευθυνόμαστε και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε και το αποδεχθούμε, τόσο πιο σύντομα θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να τα αλλάξουμε πραγματικά όλαααα.

Προς το παρόν, αντέχουμε ακόμα μάτια μου, όπως λέει κι ο Παπακωνσταντίνου, όχι αυτός ο περαστικός, ο καθοδηγούμενος, ο άλλος ο διαχρονικός, ο δικός μας ο Βασίλης.

Αντέχουμε και θα παλέψουμε, αρκεί να μειώσουμε ή να εξαλείψουμε, ακόμα καλύτερα, τα υπόλοιπα ελλείμματα μας εκτός από τα οικονομικά. 

Ώρα είναι, ποτέ δεν είναι αργά, εξάλλου... ουδέν κακόν αμιγές καλού όπως λέει και το αρχαίο ρητό, ίσως φτιάξουμε μια καλύτερη Ελλάδα για τις επόμενες γενιές.

Ίσως ως αγανακτισμένοι με τους άλλους και με τους εαυτούς μας, βρούμε τον δρόμο για την διέξοδο, για την ανάταση, για την ανάσταση της χώρας και ημών των ιδίων.

Αγανακτισμένοι πάσης φύσεως Έλληνες,  γρηγορείτε !!!

Πρωτομαγιά - Δεν είναι μόνο αργία... είναι ΚΑΙ απεργία !!!

Η φετινή  Κυριακάτικη Πρωτομαγιά εκτός του γεγονότος ότι είναι καθαρά μέρα ανάπαυσης και για κάποιους ίσως και μέρα προσευχής, είναι μέρα σημαδιακή για τους ανθρώπους απανταχού της γης. 

Μέρα εορτασμού αλλά και μέρα αγώνα, μέρα χαράς και αισιοδοξίας αλλά και μέρα συμφιλίωσης με τη φύση. 

Ας μην ξεχνάμε  ότι η πρωτομαγιά προχριστιανικά εορταζόταν ως καθαρά παγανιστική εορτή καθώς η πρώτη Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο. 

Τα στεφάνια λουλουδιών και τα κάθε μορφής λουλούδια που φέρνουμε στο σπίτι, παραπέμπουν στην θύμηση της καθώς και πλήθος εκδηλώσεων όπως ο χορός γύρω από το γαϊτανάκι.

Όμως πάνω απ' όλα, για τους ανθρώπους της μισθωτής εργασίας, είναι μέρα μνήμης και αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη και διεκδίκηση των δικαιωμάτων στην κοινωνία και την εργασία.

Στην χώρα μας όπως και στις περισσότερες χώρες η Πρωτομαγιά είναι καθιερωμένη αργία όμως για τους εργαζόμενους είναι απεργία, γεγονός που τεχνιέντως έχει ξεχαστεί.

Σήμερα τα μηνύματα των αγώνων των εργατών του Σικάγο στα τέλη του 19ου αιώνα είναι τόσο επίκαιρα όσο ποτέ. 

Οι τότε διεκδικήσεις του 8ώρου εργασίας, θα τείνουν σε λίγο να μοιάζουν μεγαλεία για τον σημερινό εργαζόμενο του 21ου αιώνα, καθώς το εργατικό κίνημα ποδηγετείται από ηγέτες υποταγμένους στις βουλές των κυβερνώντων κομμάτων και αναπόφευκτα των  εργοδοτικών συμφερόντων, κρατώντας το σε ομηρία και νάρκωση. Σε συνάρτηση με την ζοφερή οικονομική κατάσταση κρατών και εργαζομένων, το κάθε μορφής εργατικό δυναμικό των χειμαζόμενων χωρών και κυρίως της χώρας μας, παρακολουθεί αδρανές τα τεκταινόμενα,υποταγμένο, φοβισμένο, λανθασμένα καθοδηγούμενο, περιμένοντας μοιρολατρικά τον επιθανάτιο ρόγχο του. 

Αν η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ δεν μπορεί να  αφυπνίσει τους εργαζόμενους, τότε μόνο η ανέχεια και η ένδεια θα καταφέρουν να δημιουργήσουν την απαραίτητη δυναμική προκειμένου να διεδικήσουν και πάλι σημαντικό ρόλο και να αλλάξουν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας των κοινωνιών και των εθνών.

Χωρίς αγώνα και θυσίες τίποτα δεν κερδήθηκε. Τα κέρδη και τα οφέλη των απανταχού εργαζόμενων μισθωτών μισού αιώνα κοντά, τείνουν να εξαλειφθούν μέσα σε 1-2 χρόνια. 

ΑΣ ΑΦΥΠΙΝΙΣΤΟΥΝ, ΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ.

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ. 

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει

Α' Επιστολή  Παύλου προς Κορινθίους

Αυτές τις άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, παρακολουθώντας όπως σχεδόν κάθε χρόνο  την πορεία του Θεανθρώπου προς τον εκούσιο θάνατο και την εκούσια Ανάσταση, μέσα από τις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας, πάντα προσπαθώ να ανακαλύψω κάποιο νέο στοιχείο, να αναρωτηθώ, να αμφισβητήσω, να προβληματιστώ, να διδαχθώ.

Ό,τι νέο ανακαλύπτω, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: η αγάπη του Θεού προς τον Άνθρωπο κι αυτή διάχυτη μεταξύ των ανθρώπων, είναι το μεγαλύτερο δώρο στο διηνεκές της επίγειας και όχι μόνο ζωής.

Τις δύσκολες οικονομικά μέρες που διανύουμε τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως αλλά και τα κάθε λογής προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη διάρκεια του βίου μας, μόνο με όπλο την αγάπη μπορούμε να τα ξεπερνάμε. 

 Έχω πεισθεί, έστω κι αν ακόμα δεν μπορώ να την εφαρμόσω εμπράκτως σε κάθε έκφανση του βίου μου, εξάλλου αυτό προϋποθέτει σημαντική άσκηση  και εσωτερική εμβάθυνση, ότι η αγάπη πάντα θα υπάρχει και θα καθοδηγεί  τα πάντα προς την πλήρωση του καθενός ξεχωριστά και του σύμπαντος κόσμου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον θεατράνθρωπο Περικλή Μουστάκη που με καθήλωσε κυριολεκτικά με την ερμηνεία του  την Μ. Τετάρτη, αφηγώντας αριστουργηματικά την Αποκάλυψη του Ιωάννου.

Καλή Ανάσταση στις ψυχές και τις καρδιές όλων μας, για τώρα και για πάντα.

Σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή λόγω χρεών στους δανειστές μας;

Πάντα τέτοιες μέρες, εθνικής ανάτασης, εορτασμού, μνήμης, το πνεύμα μου ανησυχεί περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Δεν έχω ακόμα συνειδητοποιήσει γιατί.

Ίσως είναι τα βιώματα; Το πως γαλουχήθηκα από την οικογένεια μου και το περιβάλλον μου εν γένει; Ίσως είναι τα διδάγματα κι οι αξίες που έλαβα στο σχολείο μου; Ίσως όλα αυτά μαζί; Μπορεί, δεν ξέρω.

Όλα αυτά τέτοιες μέρες πάντως με διατηρούν σε εγρήγορση σκέψης και δράσης.

Μου γεννούνται ερωτήματα...

Άραγε η γενιά μου, η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων, θα ζήσει ελεύθερα και το άλλο μισό της ζωής της (άλλα περίπου σαράντα χρόνια) ή θα μαστε σκλαβωμένοι, φυλακισμένοι, υπόδουλοι στους δανειστές-σφετεριστές μας δια παντός; Πως θα απαλλαγούμε από τον Ευρωπαϊκό-ΔΝΤικό ζυγό;

Ο Ρήγας Βελεστινλής ενέπνευσε τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης με τον περίφημο Θούριο του που τον έγραψε εκεί, στα 40 του. Μήπως είναι η ηλικία της πραγματικής αλλαγής, της ειλικρινούς αμφισβήτησης σαθρών δομών, αρχών και κατεστημένων; Μήπως είναι η ηλικία της πραγματικής επανάστασης, της σύγκρουσης με κάθε τι απαρχαιωμένο; Μακάρι γιατί κάποια γενιά θα πρέπει να πάρει την τύχη αυτής της χώρας στα χέρια της και να την αναδύσει από τον πάτο που έχει πιάσει σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό, φιλοσοφικό, παδαγωγικό κλπ). Σήμερα ποιος μπορεί να μας εμπνεύσει, να μας καθοδηγήσει, να μας ενώσει στον κοινό αγώνα ανάτασης της πατρίδας σε όλα τα επίπεδα;

Πολλά τα ερωτήματα, τρέμω τις απαντήσεις!!!

Χρόνια πολλά Έλληνες... ελπίζω κι εύχομαι χρόνια ευήμερα. Γρηγορείτεεεεε!!!

Πόσο αδιάφοροι μπορούμε να είμαστε μπροστά στον πόνο και την δυστυχία;

Τις τελευταίες εβδομάδες μετά την ξαφνική απόληξη ενός κοντινού μου προσώπου, αρκετά εύρωστου οικονομικά, πολλές σκέψεις πέρασαν και περνούν από το μυαλό μου. Για τη ματαιότητα της κατοχής υλικών αγαθών, της αντιπαλότητας, της φιλονικίας, της αντιπαράθεσης, της επιθετικότητας, της εκδικητικότητας, της μισαλλοδοξίας και λοιπών αρνητικών συναισθημάτων - ενεργειών προς τους συνανθρώπους μας. Δεν μένει τίποτα παρά μόνο τι ζωή κάναμε, τι πράξαμε, πως ζήσαμε.

Μέσα στις τόσες διάσπαρτες και ανάκατες σκέψεις στο μυαλό μου, ήρθαν εικόνες όμορφες και άσχημες που επιβεβαίωναν κάθε φορά τις σκέψεις μου. Άραγε πρέπει να βιώνουμε τον πόνο για να κατανοούμε καλύτερα την κοινωνία στην οποία δρούμε, τους αγαπημένους μας, τον περίγυρο μας, τους συνανθρώπους μας, τον κόσμο γενικότερα; Μάλλον ναι. Πως θα αξιολογούσαμε σωστά την χαρά, την γλύκα και την ευτυχία αν δεν γνωρίζαμε τη γεύση της πίκρας, του πόνου και της δυστυχίας; Κι όμως, γρήγορα ξεχνάμε τη λύπη, είναι ίδιον της φύσης μας ευτυχώς και πολλές φορές στεκόμαστε παγερά αδιάφοροι στον πόνο και την δυστυχία των άλλων όταν αυτές δεν μας αγγίζουν.

Μέσα στις τόσες σκέψεις και εικόνες που έρχονταν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες σημαντική θέση είχαν αυτές των λαθρομεταναστών, να κοιμούνται στα άδεια παρατημένα βαγόνια του ΟΣΕ και στα έρημα παλιόσπιτα κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, να πηδάνε κρυφά στις  νταλίκες με το όνειρο φυγής στην Ιταλία, να ψάχνουν τους κάδους απορριμμάτων του Δήμου για λίγο φαγητό ή κάτι πολύτιμο προς πώληση αλλά και να κλέβουν, να απειλούν, να βιάζουν, να σκοτώνουν!! 

Η ζωή γι' αυτούς είναι τόσο σκληρή όσο φτηνή λόγω της ανέχειας, της αδιαφορίας, του ξεριζωμού, της περιπλάνησης, της, της, της, ....  δεν είναι πολύτιμη είναι μηδαμινή, ανούσια ίσως. Και η Πολιτεία τι κάνειιι; Πως προστατεύει και προστατεύεται από τα κύματα των δύστυχων αυτών ανθρώπων; ΤΙΠΟΤΑ.

Εμείς ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, φοβόμαστε και είναι λογικό. Τουλάχιστον ας τους σκεφτόμαστε κι ας πιέσουμε για όσο το δυνατόν πιο ΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ, τόσο γι' αυτούς, να βρουν μια στέγη όσο και για μας, γιατί η ανέχεια, ο πόνος κι η δυστυχία φέρνει τα ίδια και χειρότερα. 

Πόσο αδιάφοροι μπορούμε να είμαστε μπροστά στον πόνο και την δυστυχία;

Ας μην περιφρονούμε τους συνανθρώπους μας. 

Το τραγούδι του Κώστα Χατζή που ακολουθεί θα μπορούσε να ναι η φωνή κάθε κατατρεγμένου και περιφρονημένου της ζωής όπως οι λαθρομετανάστες όπου γης.

Ένα κράτος λιγοστό με κλέφτες άρχοντες για πάνω από έναν αιώνα!!!

Εδώ και 120 χρόνια τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο ζωής του Έλληνα, στην νοοτροπία του, στην λειτουργία του Κράτους και γενικότερα σε όλη την Ελληνική κοινωνία με τους έχοντες και μη, τους κατέχοντες και μη !!!! 

 

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι' αυτό από τα γραφόμενα κείμενα του κορυφαίου ίσως Έλληνα σατυρικού ποιητή Γεώργιου Σουρή που εξέδιδε την έμμετρη εφημερίδα "Ρωμηός" επί 36 συνεχή έτη και μέσω της οποίας λοιδορούσε τα κακώς κείμενα στη χώρα μας.

  Διαβάζοντας τα παρακάτω επιλεγμένα ποιήματα του, εύκολα αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε πόσο σύγχρονος παραμένει σήμερα και επίκαιρος όσο ποτέ :

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς, 

νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

                                                                                           *******
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή. 

                         *******
Όλα σ'αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή. 

                        *******
Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος. 

                        *******
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται. 

                       *******
Γι' αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια! 

                       *******
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει. 

                       *******
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που'χει
στο 'να λουστρίνι, στ'αλλο τσαρούχι.

                   ********
Δυστυχία σου Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα,
τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ας έρθει επιτέλους η Θεία Φώτιση σε όλους μας!!!

Σήμερα τα Φώτα κι οι φωτισμοί

και χαρές μεγάλες και αγιασμοί.

Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό,

κάθεται η Κυρά μας η Παναγιά.

Σπάργανα βαστάει, κερί κρατεί

και τον Αϊ - Γιάννη παρακαλεί:

-Άγιε Γιάννη Αφέντη και Βαπτιστή,

δύνασαι βαπτίσεις Θεού παιδί;

-Δύναμαι και θέλω και προσκυνώ

και τον Κύριό μου παρακαλώ.

Ν΄ ανέβω πάνω στον ουρανό,

Να μαζέψω ρόδα και λίβανο.

-Άγιε Γιάννη Αφέντη και Βαπτιστή,

έλα να βαπτίσεις Θεού παιδί.

Ν΄ αγιαστούν οι κάμποι και τα νερά,

Ν΄ αγιαστεί κι ο αφέντης με την κυρά.

Ν' αγιαστούν άπαντες οι κρατούντες της χώρας μας, μήπως και λάβουν το Άγιο Πνεύμα και ξυπνήσουν απ' τον λήθαργο τους και λάβουν επιτέλους μέτρα δίκαια, εφικτά. Μέτρα που θα βοηθήσουν την χώρα ν' ανακάμψει και ν' αναπτυχθεί σε πραγματικές βάσεις και δεδομένα.

Ν' αγιαστούμε κι εμείς, όλοι οι πολίτες της, μήπως φωτιστούμε κι αποφασίσουμε να ζήσουμε με αυτά που πραγματικά μπορούμε να έχουμε και να συντηρούμε. Μήπως φωτιστούμε κι αποφασίσουμε  να ζήσουμε με σεβασμό στην τήρηση των νόμων, απέναντι στους συνανθρώπους μας, απέναντι στους εαυτούς μας με ειλικρίνεια, αλληλοκατανόηση, υπομονή, επιμονή κι αγάπη. Χρόνια πολλά!!!