Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Τρωάδες ή Υστερικές Κυράτσες;


Παρακολούθησα χθες το βράδυ, τελευταία μέρα παραστάσεων στην Πάτρα, την τραγωδία (ο θεός να την κάνει) Τρωάδες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θ. Αμπαζή από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.
Η παράσταση έλαβε χώρα σ' έναν νέο χώρο, ειδικά διαμορφωμένο, στο Κάστρο της Πάτρας, αρκούντως φωτισμένο και απόλυτα εναρμονισμένο για τέτοιου είδους παραστάσεις.
Φευ, η προηγηθείσα ευχάριστη απόδοση λυρικών τραγουδιών από νέους καλλιτέχνες του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, δεν ακολουθήθηκε, από ανάλογης έστω, ικανοποιητικής απόδοσης παράσταση.
Ήταν τόσο υπέροχος ο χώρος για να ξεδιπλωθεί οποιοδήποτε θεατρικό έργο, πόσο μάλλον αρχαίας τραγωδίας, που ήταν πραγματικά λυπηρό, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα να μην αγγίζει καν αυτό της μετριότητας (κατά τη γνώμη μου πάντα, καθώς σε κάποιους άρεσε πολύ - πάντα οι απόψεις διίστανται).
Οι ενστάσεις μου πολλές, κυρίως όσον αφορά την σκηνοθετική άποψη και το πάντρεμα της μουσικής τύπου Συμφωνίας με την θεατρική απόδοση τραγωδίας.
Η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων δεν κόλλαγε σε τέτοιας μορφής παράσταση. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι σε σημεία ο λόγος δεν ακουμπούσε στη μουσική, πραγματικά δύσκολο ως εγχείρημα, έτσι κι αλλιώς.
Τα κοστούμια, προφανώς σύμφωνα με τις σκηνοθετικές οδηγίες, σε ποια εποχή αναφέρονταν, τι ατμόσφαιρα απέπνεαν;  Απροσδιόριστης εποχής, ειδικά αυτά του χορού, ούτε σημερινής, ούτε αρχαίας, κάτι μεταξύ δεκαετίας 60 και προσφυγιάς, με φούστες σε διάφορα μήκη, με μπεζ σκουφιά στο κεφάλι (υποδήλωναν τη συμφορά, το γυμνό κρανίο, τι;). Εκείνα δε των κύριων ρόλων, από που να ξεκινήσει κανείς και  που να τελειώσει; Η Εκάβη ως βασίλισσα με πορφυρή μπέρτα και παντελόνι; Η Κασσάνδρα ως μισότρελη κόρη με πέπλο νυφικό σε μαύρο σύνολο τύπου πόρνης; Ο Μενέλαος με σακάκι καραβοκύρη και στυλ βλαχοπλουσίου - μαφιόζου της νύχτας με ρόλεξ, γυαλιά ηλίου, δακτυλίδι και γυαλιστερό παντελόνι; Όσον αφορά την Ελένη, η εμφανής έκθεση του γυμνού στήθους της μέσα από το αέρινο φόρεμα της,  εξέπεμπε περισσότερο ερωτισμό παρά απαράμιλλη ομορφία όπως γνωρίζουμε εκ παραδόσεως.
Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών, σε γενικές γραμμές ήταν καλές, αν εξαιρέσεις την απόδοση του Μενέλαου, ίσως να ήταν οδηγία του σκηνοθέτη κι αυτή, που εξέπεμπε γέλιο με το βλαχογκέι στυλ του.
Η κ. Κοκκίνου πολύ καλή στην ερμηνεία της παρότι λόγω προφοράς δεν συμφωνώ με τον ρόλο που ανέλαβε όπως και η κ. Διδασκάλου.
Εξαιρετικές οι δύο κορυφαίες του χορού από πλευράς λυρικής απόδοσης, παρότι δεν συμφωνώ με αυτή και κινησιολογίας.
Οι λαρυγγισμοί του χορού και η κινησιολογία που δήλωναν θρήνο, συμφορά κι απελπισία, ήταν κατά τη γνώμη μου υπερβολικές, στον αριθμό των επαναλήψεων τους κυρίως και σε συνδυασμό με τα κοστούμια παρέπεμπαν σε υστερικές κυράτσες.
Πολύ έξυπνο το αρχικό σκηνικό κι ο τρόπος εισαγωγής του έργου.
Δυστυχώς στο σύνολο της, λόγω των πολλών ασύνδετων στοιχείων, της ασυνέπειας στο όλο της παράστασης, δεν ικανοποίησε. Δεν είχε συγκροτημένο νόημα ή τουλάχιστον δεν κατάφερε να το μεταφέρει στο κοινό, πάντα κατά την άποψη μου.
Σίγουρα δεν είναι μια παράσταση αξιώσεων και σε άλλες εποχές δεν θα σκεφτόμουν καν αν θα εμφανιστεί στην Επίδαυρο αλλά με δεδομένο ότι εμφανίστηκε ποπ τραγουδιστής σε ρόλο τραγωδού, όλα είναι πια αποδεκτά.
Σημεία των καιρών; Της γενικότερης παρακμής που ζούμε; Ίσως.
Από το καλύτερο ΔΗΠΕΘΕ της Ελλάδας που θεωρώ ότι είναι αυτό της Πάτρας, έχω απαιτήσεις και περιμένω καλύτερα πράγματα.  Η συγκεκριμένη παράσταση δεν δικαίωνει, κατά τη γνώμη μου, το όνομα και την ιστορία του.