Άλλος ένας χρόνος φεύγει

Άλλος ένας χρόνος φεύγει.

Άλλη μια πλήρης περιστροφή της γης γύρω απ' τον ήλιο ολοκληρώνεται, σύμφωνα πάντα με τον τρόπο που μετράμε τον χρόνο και στην Ελλάδα από το 1923, αποδεχόμενοι κι εμείς τον υπολογισμό του με βάση το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Ένας κύκλος εποχών συμπληρώνεται κι ένας κύκλος μεγάλων αλλαγών στη ζωή μας που ξεπερνά το χρονικό διάστημα του έτους έχει ήδη αρχίσει.

Ας δούμε με αισιοδοξία το νέο έτος που μπαίνει σε λίγες ώρες και στη χώρα μας κι ας οπλιστούμε με αισιοδοξία, δύναμη, υπομονή κι επιμονή, για ν' αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της ζωής της Ελληνικής κοινωνίας, που πιθανόν δεν διαλέξαμε αλλά αποτελούμε μέρος της .

Υγεία, αγάπη και σύνεση στις ενέργειες μας.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!

Που γεννήθηκες Χριστέ μου;

Ξημέρωσε παραμονή Χριστουγέννων και όλα έξω είναι γιορτινά. 

Θα πρεπε να 'μαι κι εγώ χαρούμενος αλλά νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. 

Γιατί άραγε;

Η γέννηση του Θεανθρώπου  δίνει ελπίδα, ζωή, ανάταση στις ψυχές των ανθρώπων, 

κουράγιο να συνεχίσουν να ζουν, να αγαπούν, να ερωτεύονται, να δημιουργούν, 

να αναζητούν το ωραίο, να πράττουν το καλό στους γύρω τους. 

Κι όμως... η επίγεια ζωή μας είναι τόσο δύσκολη. 

Η καθημερινότητα μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε τα σημαντικά, τα πρέποντα.

Ο άκρατος καταναλωτισμός, η απληστία, η ματαιοδοξία μας ρέπει προς το κακό, 

προς τον φθόνο, προς τη μιζέρια και όλο αυτό σε μια παγκόσμια κρίση χωρίς τελειωμό.

Μια κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά περισσότερο κρίση αξιών, κρίση ηθική, κρίση πολιτισμική.

Όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται, κυρίαρχο όλων το χρήμα. 

Χώρες, έθνη, λαοί χωρίς χρήμα είναι καταδικασμένοι άλλοι να πεθαίνουν, άλλοι να φυτοζωούν, άλλοι να λιμοκτονούν, άλλοι να υποτάσσονται, να ξεπωλούνται, να εξαγοράζονται, να λοιδορούνται.  

Πως να χαρώ με την ημέρα που ξημερώνει αύριο; 

Πως να δω αισιόδοξα το μέλλον όταν βομβαρδίζομαι καθημερινά από απαισιόδοξα μηνύματα
και ειδήσεις; 

Θα 'θελα να 'μουν παιδί, που τα 'βλεπα όλα όμορφα με τα αθώα μάτια μου, που δεν ήμουν καχύποπτος για τίποτα και για κανέναν, που δεν υποψιαζόμουν το κακό, που ο Άγιος Βασίλης υπήρχε κι ήταν ένας γέρος χοντρός, καλοκάγαθος με μια λευκή γενειάδα, που γελούσε και μοίραζε δώρα. 

Σήμερα βλέπω μόνο με θλίψη τους Αγιοβασίληδες που στήνονται έξω από τα εμπορικά καταστήματα μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια και μπροστά απ' τις φάτνες στις πλατείες, αναγκασμένους  σε ατελείωτες ώρες ορθοστασίας στο κρύο, μέρες γιορτής, μέρες χαράς, για να κερδίσουν τα προς το ζειν, με τις φωτογραφίες που θα πωληθούν απ' τον κόσμο που θα φωτογραφηθεί μαζί τους. Δεν είμαι πια παιδί, μεγάλωσα και ζω σ' έναν κόσμο σκληρό, απάνθρωπο, υλιστικό.  Που γεννήθηκες Χριστέ μου;

 

Μαρία Φαραντουρη - Ποιός την ζωή μου Μίκη Θεοδωράκη - Μάνου Ελευθερίου

ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ - ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΟΥΛΑΜΕ

Ας αντισταθούμε για να καταλάβουμε τουλάχιστον πως ζούμε

Μ' έχει πιάσει μια μελαγχολία καθώς νυχτώνει. Πάντα όταν έρχεται το σκοτάδι, πολλές φορές βυθίζομαι σε σκέψεις, χαλαρώνω τη νύχτα από την ένταση της ημέρας και κάνω απολογισμό ημέρας, ημερών, εβδομάδας πολλές φορές αλλά και σκέψεις για το αύριο. Προγραμματισμό εργασιών για την επόμενη μέρα ή πιο σπάνια για τις επόμενες μέρες.

Μα τώρα, τι προγραμματισμό να κάνεις πια; Έχουν ξεφύγει όλα από κάθε έλεγχο. Ζούμε σε μια συνεχή αναταραχή. Καταιγισμός "μαύρων" ειδήσεων, καταιγισμός νομοσχεδίων προς ψήφιση με την ένδειξη του κατεπείγοντος, συμμορφωμένοι προς τις υποδείξεις του ΔΝΤ και της ΕΕ. Συνεχείς ανησυχίες, προβληματισμοί, σκέψεις για το παρόν και το μέλλον μας, για τη ζωή μας. Που πάμε; που θα φτάσουμε; πόσο θ' αντέξουμε; πως θα 'ναι η ζωή μας σε 10 χρόνια από σήμερα; Θα υπάρχουμε; πως; με τι; με ποιους; πόσοι; πόσο; Η νύχτα φταίει που κάνω τέτοιες σκέψεις ή μήπως η πραγματικότητα, το αύριο που μας περιμένει δυσοίωνο;

Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας, δημιουργούνται ασύλληπτες αλλαγές σε χρόνο dt . Αλλαγές που θα καθορίσουν αποφασιστικά τη ζωή όλων μας από δω και μπρος. Κι εμείς παρακολουθούμε χωρίς να προλαβαίνουμε να αντιληφθούμε τι ακριβώς γίνεται γύρω μας. Είμαστε σύμφωνοι για όλα αυτά; Ξέρουμε τι μας περιμένει; Εμείς φταίμε για ότι συμβαίνει; Εμείς τα φάγαμε; Εμείς δώσαμε άλλοθι; Εμείς κάναμε κακοδιαχείριση; Εμείς δημιουργήσαμε ένα κράτος παράλυτο; Εμείς στήσαμε ένα κράτος ανάλγητο, απάνθρωπο; Έναν κρατικό μηχανισμό διαβρωμένο, ανοργάνωτο, δαιδαλώδη, βραδυκίνητο;

Κι όμως κι εμείς φταίμε... αλλά ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ. ΟΧΙ ΠΡΩΤΑ ΕΜΕΙΣ.

Πρώτα φταίνε ΑΥΤΟΙ. Αυτοί που ζητούν την ψήφο μας κάθε φορά, αυτοί που μας τάζουν, αυτοί που μας δίνουν ψιχία και παίρνουν καρβέλια, αυτοί που μας παραμυθιάζουν και ασχημονούν σε βάρος μας, αυτοί που κυβερνούν με την ανοχή μας και παίζουν με την αντοχή και την υπομονή μας.

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ, ΟΙ ΗΜΙΜΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΑΜΑΘΕΙΣ που έμαθαν στην πλάτη μας να διαχειρίζονται πόρους χωρίς να 'χουν ιδέα και που υπήρξαν ηγέτες μόνο για το κόμμα τους και τους ημετέρους τους.

Ο τόπος χρειάζεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ. Ηγέτες για την πατρίδα και το λαό. Ηγέτες που δεν καθυποτάσσονται στις όποιες διαθέσεις και ορέξεις των ξένων συμφερόντων αλλά προβάλλουν αντίσταση με σθένος κι αποφασιστικότητα.

Δεν θέλω να ψέξω τον πρωθυπουργό αλλά όσο καλές προθέσεις και να 'χει στα μάτια μου δείχνει ψεύτης και αδύναμος. Ψεύτης διότι προεκλογικά είπε λεφτά υπάρχουν και δεν υπήρχε σάλιο και αδύναμος διότι ενεργεί ως πρωθυπουργεύων κι όχι ως πρωθυπουργός.

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Μήπως είναι πολύ αργά για να κάνουμε κάτι; Μπορεί, μπορεί και όχι. Ανατρέχοντας κανείς στην ιστορία, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι το θέλημα του λαού είναι κυρίαρχο σε όλες τις εκφάνσεις της. Μόνο που αυτό γίνεται όταν ο λαός εξεγείρεται, όταν δεν αντέχει άλλο, όταν έχει έρθει η ώρα των αλλαγών.

Ίσως είναι πια μια τέτοια ώρα. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ΕΜΕΙΣ το μήνυμα; Να αποφασίσουμε ΕΜΕΙΣ πως θέλουμε την κοινωνία των εθνών και την δική μας; Πως θέλουμε τη ζωή μας;

Οι άνθρωποι είναι μουδιασμένοι, θα λεγα ότι οι περισσότεροι είναι φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι. Έτσι μας θέλουν, αδύναμους, άβουλους, φοβισμένους για να μπορούν να μας ελέγχουν. Αυτά ήταν πάντοτε τα όπλα των εξουσιών προς τις μάζες, ο φόβος, ο τρόμος, η απειλή, η ανασφάλεια.

Κι όμως... ΠΡΕΠΕΙ ν' αντισταθούμε, όσο μπορούμεεεεε, όσο αντέχουμεεεε. Για να μπορούμε να λέμε ότι είμαστε ζωντανοί, ενεργοί, αυτεξούσιοι του εαυτού μας τουλάχιστον. Ότι προσπαθούμε και θα προσπαθούμε ΠΑΝΤΑ για το καλύτερο, ότι δεν παραιτούμαστε, δεν υποτασσόμαστε... Πολεμάμε για το παρόν και το μέλλον μας, για τη γενιά μας και τις επόμενες γενιές. Ότι κάνουμε το χρέος μας έναντι του εαυτού μας και των ανθρώπων που μας πιστεύουν και μας στηρίζουν. Γι' αυτό ας ξεκουνηθούμε από τις καρέκλες και τους καναπέδες μας αυτές τις μέρες των μαζικών κινητοποιήσεων κι ας βγούμε να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να δείξουμε την αντίσταση μας, την αντίδραση μας βρε αδελφέ σε όσα γίνονται για μας χωρίς εμάς. Ας αντισταθούμε για να καταλάβουμε τουλάχιστον πως ζούμε!!!

Ο σεβασμός έχει εκλείψει απ' την ελληνική κοινωνία

Δεν έχουμε φτάσει τυχαία σαν χώρα, σαν λαός, σαν έθνος στην σημερινή κατάσταση και δεν μιλάω αποκλειστικά για την οικονομική. Είναι μια ατελείωτη σειρά καταστάσεων, γεγονότων και συμπεριφορών που εμφανίζονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα και τείνουν να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση όπως θα έπρεπε να είναι.

Καταστάσεις και συμπεριφορές που εκδηλώνονται όλο και συχνότερα σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό ατόμων στην κοινωνία μας, καταδεικνύοντας την ασυνέπεια στις πράξεις, την αλαζονεία, την αδιαφορία, την ανυπομονησία, την προχειρότητα, την αμετροέπεια, κλπ κλπ που διακατέχει στις καθημερινές εκφάνσεις της, δυστυχώς, την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών. Στοιχεία που οδηγούν στην έκπτωση αξιών, αρχών, στην έλλειψη σεβασμού προς κάθε κατεύθυνση (Πολιτεία, κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον, προσωπικές σχέσεις), στην ανηθικότητα και τέλος στην παραβατικότητα, την,σήψη και την διαφθορά που καλλιεργούνται εξαιτίας όλων των προαναφερθέντων.

Όλα ξεκινούν απ' το σπίτι λέγαν οι παλιοί. Δεν θα διαφωνήσω. Μα και το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι. Ο "μικρός" παραδειγματίζεται από τον "μεγάλο". Όταν οι ταγοί της χώρας μας παρανομούν, πλουτίζουν δόλια, λοιδορούν, χλευάζουν τους ταπεινούς, τι θα κάνει ο λαός; Τα ίδια... και χειρότερα ίσως, καθώς η έλλειψη παιδείας αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα στην πορεία ενός ατόμου αλλά κι ενός έθνους ακόμα.

Στην τελευταία αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος μας από τον ΟΑΣΑ βρεθήκαμε στην 28η θέση από τις 30 που αξιολογήθηκαν. Τυχαίοοοο; Δεν νομίζωωω!!!!

"Λαός απαίδευτος είναι λαός τελειωμένος" διεμήνυε πέρυσι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας Κάρολος Παπούλιας, στους παρευρισκόμενους και μέσω των ΜΜΕ στον Ελληνικό λαό, σε ομιλία του στην Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του εορτασμού του Αγίου Δημητρίου.

Όσο περνούν τα χρόνια η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών ανοίγει επικίνδυνα αλλά αντίστοιχα ανοίγει επικίνδυνα η ψαλίδα νομοταγών και παρανόμων, δικαίων και αδίκων, ηθικών και ανήθικων, ευγενών και αγενών κ.ο.κ.

Σε μια χώρα που ο ατομισμός και ο χρηματισμός κυριαρχεί της συλλογικότητας και της νομιμότητας, η αδιαφάνεια της διαφάνειας, η αναξιοκρατία της αξιοκρατίας, η προχειρότητα της καλής οργάνωσης, το φαίνεσθαι του είναι δεν έχεις να περιμένεις και πολλά σαν πολίτης.

Το πιο πιθανό νιώθεις πολίτης Γ΄ κατηγορίας σε μια χώρα Δ' μπορεί και Ε' κατηγορίας. Πολίτης ενός κράτους που συνεχώς σε "μαστιγώνει", που δεν σου προσφέρει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, που δεν σε οργανώνει, δεν σε συμβουλεύει, δεν σε παιδεύει, δεν σε εκπαιδεύει, δεν σε τιμωρεί, που δεν σε προστατεύει, δεν σε περιθάλπει, που σε αφήνει μόνος σου να τα βγάλεις πέρα με τους συμπολίτες σου.

Αποτέλεσμα: ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.

Αφήνει τα σκουπίδια του στο δρόμο έξω από τους κάδους, σε τρύπιες σακούλες και χύνονται στο δρόμο, δεν περνάει όχημα του Δήμου να τα μαζέψει, όπως και τα σκοτωμένα αδέσποτα που κατά καιρούς βρίσκονται στις οδούς και συνήθως γίνονται ένα με το οδόστρωμα με τον πέρασμα του χρόνου.

"Ξεπεζεύει" το όχημα του πάνω σε πεζοδρόμια, σε νησίδες, δίπλα σε σταθμευμένα οχήματα αλλά σπάνια σε θέσεις στάθμευσης, αδιαφορώντας αν μπορεί να περάσει ο πεζός ή αν χαλάει την χλωρίδα της νησίδας ή αν εμποδίζει την κυκλοφορία των άλλων οχημάτων, αρκεί αυτός να εξυπηρετηθεί και να μην χάσει τον χρόνο του ψάχνοντας ελεύθερη θέση στάθμευσης.

Βιάζεται να εξυπηρετηθεί σε όποια δημόσια υπηρεσία πάει και σπρώχνει, διαμαρτύρεται, προσπερνάει τους άλλους πονηρά στην ουρά, ψάχνει τον γνωστό που θα τον εξυπηρετήσει εκτός σειράς, λαδώνει ή προσπαθεί να λαδώσει για να γίνει η δουλειά του που πολλές φορές είναι και παράνομη, βρίζει τους υπαλλήλους, διακόπτει τους συναλλασσόμενους γιατί δεν μπορεί να περιμένει ενώ αυτοί συζητούν ανούσια κατ' αυτόν πράγματα κλπ.

Βάζει στη διαπασών εν ώρα κοινής ησυχίας τον ήχο της τηλεόρασης, του στερεοφωνικού και των λοιπών ηχοσυνόλων, αδιαφορώντας αν οι άλλοι ένοικοι της πολυκατοικίας ενοχλούνται.

Δημιουργεί συστάδα υποδημάτων έξω απ' την πόρτα του διαμερίσματος του για να μην το λερώσει, ας λερωθεί το κλιμακοστάσιο από τις λάσπες τους κι από τη μυρωδιά τους, τι τον νοιάζει, σπίτι του είναι; Ας κάνουν κι οι υπόλοιποι ένοικοι το ίδιο, το πολύ πολύ στο τέλος να βραβεύουν μηνιαίως την χειρότερη οσμή και την μεγαλύτερη συστάδα!!!

Στο λεωφορείο να τρέξουν να καθίσουν, να σπρώξουν περνώντας τον ηλικιωμένο που προπορεύεται προκειμένου να προλάβουν να καθίσουν, μην χάσουν τη θέση κι άσε τον γέροντα όρθιο να κρατιέται απ' τις χειρολαβές, αντέχει αυτός!!!

Πόσα άλλα να αναφέρω; Είναι ατελείωτα τα απτά παραδείγματα που μπορώ να καταγράψω αλλά δεν έχει σημασία ο αριθμός. Αυτά ήδη καταδεικνύουν την καφρίλα στην οποία έχουμε περιπέσει.

Άραγε υπάρχει λυτρωμός; Ειλικρινά δεν ξέρω.

Ο σεβασμός στα πάντα έχει εκλείψει και διαπιστώνεται καθημερινά με σχετικά περιστατικά στις συναλλαγές και τις συναναστροφές μας.

Μακάρι να ναι μόνο η οικονομική κρίση που μας έχει κάνει τόσο σκληρούς, παχύδερμους θα έλεγα αλλά φοβάμαι ότι τα αίτια είναι βαθύτερα και εδράζουν στην έλλειψη παιδείας μας.

Πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου σκέφτονται την μετανάστευση και δεν νομίζω ότι είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι, είναι γενικότεροι λόγοι συνθηκών διαβίωσης.

Αλήθεια που πάμε; που πάει αυτό το Έθνος, αυτός ο λαός; Το Κράτος δείχνει να "πελαγοδρομεί". Πως μπορούν να φτιάξουν τα πράγματα;

Σήμερα η Ελλάδα εισάγει ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό και εξάγει εξειδικευμένο.

Δεν παράγει προϊόντα αλλά δεν προσφέρει και υπηρεσίες.

Αν πραγματικά φύγουμε;

Θα μείνουν πίσω ποιοι;

Μήπως οι προαναφερθέντες Ελληνάρες μαζί με τους δύσμοιρους οικονομικούς και πολιτικούς μετανάστες; Πως θα συμβιώσουν;

Πρώτιστο μέλημα να "φτιάξουμε" την Παιδεία μας. Κι η Παιδεία ξεκινάει απ΄ την Πολιτεία κι απ' την οικογένεια.

TO OXI TOU 1940

ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ, "ΟΧΙ" ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Tο σημερινό επετειακό "ΟΧΙ" του 1940 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ। Οι Έλληνες τότε αντιστάθηκαν, πολέμησαν, αντιτάχθηκαν στον ξένο ζυγό και τελικά νίκησαν τους υπερόπτες Ιταλούς διότι υπερασπίσθηκαν τα σπίτια τους, την εθνική ανεξαρτησία τους, το βιός τους, την αξιοπρέπεια τους, τις αρχές και τις αξίες τους, την πατρίδα τους। Μονιασμένοι, μια γροθιά, με ένα στόχο κι ένα όραμα, την ελεύθερη Ελλάδα। Σήμερα άραγε μπορούμε να αντισταθούμε στους ξένους οικονομικούς κατακτητές; πως και πόσο; Έχουμε δυνάμεις να παλέψουμε μόνοι μας έξω από τα κατεστημένα; Το "ΟΧΙ" του δικτάτορα Μεταξά οι Έλληνες το τίμησαν, το ενστερνίστηκαν, το υπερασπίστηκαν, το υλοποίησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ΑΜΥΝΘΗΚΑΝ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ। Σήμερα ο δημοκρατικός Παπανδρέου δεν είπε "ΟΧΙ" στους ξένους οικονομικούς κατακτητές, θα πει πολλά ναι πιθανόν στους ξένους επενδυτές। Εμείς ως σύγχρονοι Έλληνες μπορούμε άραγε να πούμε ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ, ΟΧΙ κύριοι ξένοι επιτηρητές, ΟΧΙ κύριοι ξένοι οικονομικοί κατακτητές, μπορούμε ΜΟΝΟΙ μας να αντεπέξέλθουμε στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που περνάει η χώρα μας। ΟΧΙ κύριοι, θα παλέψουμε, θα αγωνιστούμε, υπάρχει κι άλλος δρόμος, δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα στην ζωή। Έχουμε την δυνατότητα να το αποδείξουμε με αγώνα, με θυσίες αλλά και με ηχηρό μήνυμα στις εκλογές που έρχονται। ΟΧΙ κύριοι δεν θα σκύψουμε το κεφάλι και θα δεχτούμε την μοίρα που μας καθορίσατε। ΟΧΙ σε όλους αυτούς που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση। ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΕΝΘΕΝ ΚΑΚΕΙΘΕΝ। ΟΧΙΙΙΙΙ। Ας παραδειγματιστούμε κι ας δώσουμε με την στάση μας, με την ψήφο μας έστω και λίγες μέρες μετά, ετεροχρονισμένα, ένα μήνυμα, ένα φόρο τιμής σ' αυτούς που αγωνίστηκαν και πάλεψαν για να μαστε σήμερα ελεύθεροι και προκειμένου να εξακολουθήσουμε να είμαστε ελεύθεροι και στο μέλλον। ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΣΛΟΥΘ - Μια εξαιρετική θεατρική παράσταση

Στο θέατρο Αθηνών παίζεται για δεύτερη χρονιά το έργο του Άντονυ Σάφερ, Σλουθ।
Εξαιρετικοί μονόλογοι σε ένα "παιχνίδι" εντυπώσεων μέσα από τις λέξεις, τις εκφράσεις, τις κινήσεις, την ευρηματικότητα των "παικτών" του। Το παιχνίδι γίνεται με αφορμή μια γυναίκα, ανάμεσα στον εν διαστάσει σύζυγο και τον εραστή। Στον έμπειρο και τον άπειρο, στον καθοδηγητή και τον καθοδηγούμενο, στον παλιό και στον νέο, στον μοναχικό και στον ενθουσιώδη, στον καταξιωμένο και στον άγνωστο, στον... στον... στον... ।
Ένα έργο μεγάλων υποκριτικών απαιτήσεων των υποδυόμενων ρόλων του। Ο Γιώργος Κιμούλης απολαυστικότατος σε μια απίστευτης ωριμότητας ερμηνεία που συναρπάζει। Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης πολύ καλός στο δεύτερο μέρος πιστοποιεί το μεγάλο ταλέντο του και υπογράφει παρακαταθήκη για μεγάλη θεατρική καριέρα αντάξια του συμπρωταγωνιστή του। Η σκηνοθεσία τους πολύ καλή με έξυπνα ευρήματα στις αρχές της κάθε πράξης και στην διάρκεια με το παιχνίδισμα των φώτων। Απόλυτα εναρμονισμένα στο έργο σκηνικά και κοστούμια। Γενικά μια εξαιρετική θεατρική παράσταση που αξίζει να δει κανείς। Φως λαμπερό στα θεατρικά δρώμενα της πρωτεύουσας, με πληθώρα παραστάσεων αμφιβόλου ποιότητας।

Για μια καλύτερη εκπαιδευτική χρονιά

Ξεκινάει επισήμως σήμερα η νέα σχολική χρονιά σε όλη τη χώρα με νέες προσδοκίες, νέα πρόσωπα, πολλά όνειρα για όλη τη μαθητειώσα και σπουδάζουσα νεολαία। Πιθανώς με αντίστοιχες προσδοκίες ξεκινάει η χρονιά και για τους εκπαιδευτικούς। Υπεραισιοδοξία; Ίσως

Μια χρονιά με αρκετές αλλαγές τόσο στην Δευτεροβάθμια όσο και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση। Αλλαγές που έγιναν μάλλον με προχειρότητα , με ημίμετρα και χωρίς προγραμματισμός ως συνήθως। Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τις τεράστιες ελλείψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία όπως οι αρμόδιοι παραδέχονται; Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τις εισαγωγές μαθητών με σχεδόν λευκές κόλλες σε ΑΕΙ; Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την απόφαση εισαγωγής στα ΤΕΙ μόνο στο Χειμερινό εξάμηνο χωρίς να έχει προβλεφθεί αν οι κτιριακές υποδομές επαρκούν για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα τους; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα ανακύπτουν με τις πρόσφατες αποφάσεις των αρμοδίων αρχών και καταλήγει να αναρωτιέται κανείς : Έχει μέλλον η Παιδεία στη χώρα μας; Αισιόδοξα απαντώ, ελπίζω πως ναι। Ίδωμεν!!! Καλή ακαδημαϊκή χρονιά σε όλους.

Μία από τα ίδια

Ορκίστηκε χθες το πρωί η νέα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και το πρώτο ερώτημα που μου ρχεται αβίαστα στο νου είναι, τι συνέβη κι έκανε ανασχηματισμό; Δεν λειτουργούσε καλά το προηγούμενο σχήμα κι αν ναι, γιατί έβαλε τα ίδια πρόσωπα σε άλλες θέσεις;

Στις νέες θέσεις θα λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά; Δεν είχε κάνει σωστές τοποθετήσεις πριν και τώρα έκανε τις ορθές; Πριν το κυβερνητικό σχήμα ήταν ολιγομελές και τώρα έγινε πάλι πολυμελές και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης; Πριν είχε κάνει λάθος επιλογή ή μήπως τώρα; Όπως και να χει, κανείς δεν εύχεται να αποτύχει μια κυβέρνηση καθώς τα αποτελέσματα τα λούζετε πάντα ο λαός, εμείς। Έχουμε πολύ πρόσφατο το φαινόμενο "κυβέρνηση μπούλη"। Και τώρα τιιι; Θα κάνουμε το σταυρό μας να μην μας βγει κι αυτή μία από τα ίδια; Για χειρότερα το αποκλείω, θα πρέπει να μαστε πολύ άτυχοι। Υγιαίνετε!!!