Μίλααααα - πάρε θέση!!!

Με αφορμή όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, από τη διαχείριση της πανδημίας, του πολέμου στην Ουκρανία, την αύξηση των αγαθών, της ενέργειας και της εγκληματικότητας, μέχρι το  δικό μας Πατρινό δράμα του χαμού των τριών αγγελουδιών, θέλω να εξωτερικεύσω τις άπειρες σκέψεις που με διακατέχουν. 

Πρακολουθώ μια κοινωνία που αντιδρά μόνο όταν θίγεται άμεσα ή έμμεσα και με μια αντίδραση όχλου χωρίς βάση και ουσία.

Ζούμε σε μια κοινωνία που η υποκρισία, η ανικανότητα, η αναλγησία και η διαστροφή περισσεύει κι όλα γύρω αλλάζουν προς το χειρότερο.   

Δεν ξέρω τι να γράψω, πως να εκφράσω όλα αυτά που με κατατρέχουν, που με θυμώνουν, που με εξοργίζουν, που με στενοχωρούν. 

Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να βρω λέξεις να εκφράσω όλα αυτά που σκέφτομαι, που τρώνε την ψυχή μου, όταν νιώθω την αδικία, το αδιέξοδο, την απελπισία που νιώθεις όταν γύρω σου, σιγά σιγά ή με μιας, καταρρέουν αξίες, αρχές, τα πάντα. 

Όταν βλέπεις τις βάσεις να διαλύονται, όταν το βαρέλι δεν έχει πια πάτο και συνεχώς αδειάζει όσο και να το γεμίζεις. Όταν τα μάτια σου γεμίζουν εικόνες από βία, αίμα, θάνατο, απ' όπου κι αν προέρχονται.

Πρέπει να πάψουμε να είμαστε αδιάφοροι πια. Πρέπει να παίρνουμε θέση σε όσα συμβαίνουν γύρω μας και αφορούν τη ζωή μας, το μέλλον, τον κόσμο μας.

Χωρίς αυτοδικία, χωρίς εμπάθεια, με νηφαλιότητα, ψυχραιμία, ηρεμία, σύνεση και αποφαιστικότητα, με επιχειρήματα, δράσεις και ενέργειες, στα πλαίσια του συντάγματος και των νόμων, μέσα από συλλόγους, σωματεία, οργανισμούς, συλλογικότητες και κάθε μορφής διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Για να αλλάξουμε τα πράγματα.

Θα πρέπει να παίρνουμε θέση στα γεγονότα. Να ζητάμε το αυτονόητο : δημοκρατία, παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, ελευθερία, ανεξαρτησία, ευνομούμενη πολιτεία. Έννοιες που τείνουν είτε να εκλείψουν, είτε να αλλοιωθούν και να διαβρωθούν πλήρως.

Όσο μένουμε αμέτοχοι, ανενεργοί, αδιάφοροι ως πολίτες, τόσο αυτός ο κόσμος θα χειροτερεύει στα χέρια επικίνδυνων, ανεύθυνων, επιπόλαιων, εμμονικών, προβληματικών, με συμπλέγματα κατωτερότητας ανθρώπων, που θα αποφασίζουν για τις ζωές όλων μας και θα οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη κρίση την ανθρωπότητα, διότι το είδος αυτών ευδοκιμεί παγκοσμίως, σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο, σε κάθε φυλή και φύλο.

Αφιερωμένο, το ακόλουθο υπέροχο ποιήμα του Αζίζ Νεσίν, σε όλους εκείνους που σπάνε τη σιωπή τους και μιλάνε....για όλους τους φόβους, τις αδικίες, τα αίσχη που βιώνουν, σε μια κοινωνία φοβική, ανάλγητη, άδικη. Διαβρωμένη από την αέναη ατέλειά μας και την απύθμενη υποκρισία μας.

Αφιερωμένο επίσης εξαιρετικά σε όλες τις δολοφονημένες και κακοποιημένες γυναίκες, όλα τα δολοφονημένα και κακοποιημένα παιδιά, σε όλους τους αδύναμους του κόσμου και ιδιαίτερα στο Kίνημα του #Me Too, στα θύματα όσων έχουν εξουσία στην Τέχνη, στην Επιστήμη, στον κρατικό μηχανισμό, στην κοινωνία γενικότερα.

Αφιερωμένο στη Μαλένα, στην Ίριδα και στη Τζωρτζίνα, στη Γαρυφαλλιά, στην Ελένη, στην Καρολάιν, στον Ζακ, στον Άλκη, στην Ιωάννα, στον...στην.... ατελείωτος ο κατάλογος δυστυχώς.

"Σώπα, μη μιλάς¨, Αζίζ Νεσίν

                    Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους κι αν ο

λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός.

                 Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:

"σώπα".  

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ;

                   Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,

"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα".

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,

η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

                    "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα".

Μπορεί να μην είχαμε με δ 'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".

και μαζευτήκαμε πολλοί

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα , μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσά σου

και κάν'την να σωπάσει.

Κόψ'την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς ,

θα γίνεις φαφλατάς ,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

                    Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις,

κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

                  ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

                 και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

                  με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

                   ΜΙΛΑ... !!!! "