ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ - Η κριτική μου για την παράσταση στο Αθηνόραμα

Το Θέατρο Τέχνης συνεχίζει να πρωτοπορεί στις παραστάσεις κλασικών ή μη έργων που ανεβάζει. Ανατρέποντας τον Μπέκετ, ο Κωστής Καπελώνης ρισκάρει τοποθετώντας μόνο γυναίκες σ' ένα έργο μόνο για αντρικούς ρόλους και κατά την γνώμη μου, κερδίζει.
Παρουσιάζει χαρακτήρες άφυλους, χαμένους στην διαδρομή της ζωής τους, χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό, προσδοκώντας στο άγνωστο, πρσμένοντας μάταια την αλλαγή της βαλτομένης ζωής τους.
Σ' αυτό το πλαίσιο, η ανάγκη ύπαρξης του "άλλου" είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη στην ανούσια ζωή τους. Δεμένοι κι εξεαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, υπάρχουν για να περιμένουν αυτό που ποτέ δεν θα ρθει.
Αυτούς τους χαρακτήρες ενσάρκωσαν υπέροχα 4 εξαιρετικές ηθοποιοί, η Κάτια Γέρου, η Δήμητρα Χατούπη, η Λουκία Πιστιόλα, η Μυρτώ Αλικάκη και μαζί τους η νεαρή Αριάδνη Καβαλιέρου. Εξαιρετική η κ. Γέρου ως Εστραγκόν, πολύ καλή η κ. Χατούπη ως Βλαντιμίρ, μαγικός μονόλογος της κ. Αλικάκη στο ξέσπασμα - φιλοσοφικό στοχασμό της ως Λάκυ, μεγάλη προσωπική έκπληξη, η απόλυτα θεατρική μεστή ερμηνεία της κ. Πιστιόλα ως Πότζο. Το σκηνικό εφάμιλλο της απέρριτης σκηνοθετικής ματιάς του κ. Καπελώνη και αντίστοιχα εναρμονισμένα σ' αυτή τα κοστούμια της κ. Σωτηρίου.
Γενικά μια προσεγμένη, με άποψη παράσταση σ' ένα κλασικό, βαρύ έργο του Μπέκετ. Αξίζει να το δει κανείς με μια ματιά διεισδυτική.

Το "Πολυτεχνείο" πιο επίκαιρο από ποτέ

Δράττομαι της ευκαιρίας της επετείου του "Πολυτεχνείου", για ν' αναφερθώ στο τόσο επίκαιρο σύνθημα και αίτημα, της τότε άσπιλης και σήμερα πλήρως διεφθαρμένης γενιάς του, "ψωμί, παιδεία, ελευθερία".

Σύνθημα που υλοποίησε στην συνέχεια  εκείνη η γενιά, εμπράκτως, καθοδηγώντας την χώρα για τα επόμενα 30 χρόνια, διαβρώνοντας εαυτούς και αλλήλους.

Είναι η γενιά εκείνη που γκρέμισε την δικτατορία για να διαμορφώσει τη δική της παντοκρατορία στη χώρα, εξαργυρώνοντας με το αζημίωτο την στάση της.

Η γενιά που κυβέρνησε την χώρα για 30 και πλέον έτη, που έδωσε αξία στη λέξη ελευθερία μεν, φτάνοντας την στην ασυδοσία δε. Η γενιά που έδωσε νόημα στην δημοκρατία μεν, φτάνοντας την στην αυθαιρεσία δε. Η γενιά που έδωσε ουσία στην δικαιοσύνη μεν, φτάνοντας την στην ατιμωρησία. Η γενιά που έλεγξε τα δημόσια αγαθά κι υπηρεσίες προς όφελος της κοινωνίας μεν, φτάνοντας στην ανεξέλεγκτη δημόσια σπατάλη υπέρ της και των ημετέρων της δε.

Τεράστιες οι ευθύνες της και πιθανώς κι αποκλειστικές, τόσο για τα καλά, όσο και για τα κακώς κείμενα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας .

Μετά από 38 χρόνια από την επέτειο και 37 από την δικτατορία, μπορεί να πει κανείς με σιγουριά, ότι η ζυγαριά γέρνει υπερβολικά προς την αποτυχία αυτής της γενιάς, με ολέθρια τα αποτελέσματα της και φανερά πια όσο ποτέ, σήμερα.

Η σημερινή κοινωνία είναι ένα δημιούργημα καθ' εικόνα και ομοίωση εκείνης της γενιάς, της γενιάς των σημερινών 55άρηδων έως 70άρηδων. Της γενιάς που ποδηγέτησε, με παρακαταθήκη τα γεγονότα του "Πολυτεχνείου", την ελληνική κοινωνία κι άφησε σε δεύτερο ρόλο τις επόμενες γενιές. Ως εδώ πια.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η κρίση του Ευρώ, ξεγύμνωσε οριστικά και αμετάκλητα την γενιά που ευθύνεται για το χάλι που έχει επιφέρει στην χώρα.

Κύριοι αποτύχατε κι αποχωρήστε πάραυτα. Παπανδρέοι παντός είδους, Σαμαράδες, Λαλιώτηδες, Τσοχατζόπουλοι, Παπαδήμοι και λοιποί. Σπίτια σας.

Ώρα να αναλάβουν οι επόμενες γενιές, με την ελπίδα να δικαιώσουν τις προσδοκίες που μετά από 38 χρόνια είναι ίδιες... προσδοκίες για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία που κάπου χάθηκαν στις λάθος επιλογές, στην διάβρωση και την σήψη που επέφερε η γλύκα της εξουσίας στη γενιά του "Πολυτεχνείου".

Το "Πολυτεχνείο" ΖΕΙ, πιο επίκαιρο κι αναγκαίο από ποτέ!!!!!!

Πολιτικοί νάνοι καλούνται να διαχειριστούν γιγάντια θέματα πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής φύσεως στην Ελλάδα του ΔΝΤ

         Αρχολίπαροι και σπουδαρχίδες κατά Καρατζαφέρη, πρέπει να εκλείψουν πάραυτα από την ελληνική πολιτική σκηνή, ειδάλλως το πολιτικό μέγεθος των νάνων που τους χαρακτηρίζει, θα μεταφερθεί, αν δεν έχει ήδη γίνει, στην φυσιογνωμία της ίδιας μας της χώρας σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό.

         Στην σημαντικότερη πολιτική στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας στη χώρα μας, τα κάθε λογής συμφέροντα, δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, εγκλωβίζουν και κατευθύνουν σε επικίνδυνες ατραπούς, τους δύο ηγέτες των κομμάτων που έφεραν τη χώρα σ' αυτό το δυσάρεστο επίπεδο κινδύνου. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα όπως έχει πει ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης, όμως σήμερα για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν έχει χαθεί η εθνική κυριαρχία;

         Μόνη πολιτική διέξοδος, κατά την γνώμη μου, είναι να δοθεί ο λόγος στον πολύπαθο ελληνικό λαό.
        Αυτός θα πρέπει να αποφασίσει μέσω της ψήφου του, ποια κόμματα, ποιοι πολιτικοί και με ποιο βαθμό συμμετοχής θέλει να τον εκπροσωπήσουν και να συμμετάσχουν στην επόμενη καθοριστική κυβέρνηση.
       Κάθε άλλη λύση μεταβατικής κυβέρνησης, οποιαδήποτε μορφή κι αν λάβει, οποιουδήποτε προσώπου Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, δεν θα έχει την νωπή αντιπροσώπευση της βούλησης της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να μην νομιμοποιείται να λάβει τις καθοριστικές αποφάσεις που ζητούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αλλά και οι δυνάστες δανειστές μας. Γι' αυτό Γιωργάκηδες, Αντωνάκηδες, σαμάρια και ντουβάρια.... δώστε τον λόγο στον λαό.

        Σε διαφορετική περίπτωση, κάθε κυβέρνηση που θα σχηματιστεί εφεξής εκτός λαϊκής εντολής και θα προσπαθήσει να περάσει ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα, θα βρει απέναντι της την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δεν έχει πια άλλες αντοχές.... με άγνωστες και πιθανόν επικίνδυνα δυσάρεστες συνέπειες για όλους, πολιτικούς, Ευρωπαϊκή Ένωση, ελληνική κοινωνία και Ελληνικό Κράτος. 

       Ο Θεός να βάλει το χέρι του με τους ανίκανους και επικίνδυνους πολιτικούς νάνους που έφτασαν να μας κυβερνούν εντός, απόρροια ΚΑΙ της σήψης που έχει συντελεστεί στην Ελληνική κοινωνία, αλλά και εκτός Ελλάδος.