Κάθε φορά που ένας άνθρωπος φεύγει από τούτη την επίγεια ζωή, προκαλούνται πλήθος ερωτήματα, συναισθήματα, καταστάσεις. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι οικείος κι αγαπημένος.
Η αίσθηση της απώλειας είναι πολύ μεγαλύτερη κι ο πόνος δυσανάλογα μεγάλος. Νιώθεις σφίξιμο στο στομάχι, σκέψεις χιλιάδες περνούν ασταμάτητα απ' το μυαλό σου, πεσιμιστικές, υπαρξιακές και πλήθος άλλες. Αισθάνεσαι όλη την περίοδο του πένθους σου ένα κενό, μια ασημαντότητα, μια ματαιότητα για ό,τι ζεις, ό,τι πράττεις κι ό,τι δεν πράττεις.
Μέσα απ' αυτές τις σκέψεις, μέσα απ' τη συνειδητοποίηση του γεγονότος της απώλειας, του θανάτου, αντιλαμβάνεσαι τελικά τη μικρότητα σου, την πραγματική ασημαντότητα σου, στο διηνεκές του σύμπαντος αλλά ταυτόχρονα και τη σπουδαιότητα σου, στο μικρόκοσμο που επιλέχθηκε να ζήσεις.
Κάθε θάνατος, κάθε απώλεια, δική μας κυρίως, γιατί των άλλων δεν μας αγγίζει τόσο, ανασύρει στο θυμικό μας την αντίληψη της αξίας της ζωής που ζούμε.
Ο καθένας μας, τότε έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί, πάντα μέσα απ' την προσωπική ικανότητα της διείσδυσης της σκέψης του, τα βαθύτερα ή όχι νοήματα ζωής: ποιος είναι, που πάει, τι ζητάει, ποιες είναι οι πραγματικές προσωπικές και κοινωνικές αξίες στην επίγεια ζωή και τι αυτός πρέπει ή μπορεί να προσφέρει; Ποιο τελικά είναι το λιθαράκι του σ' αυτή τη ζωή;
Ο πανδαμάτωρ χρόνος απαλύνει τον πόνο αλλά και αδυνατίζει τη μνήμη, τοποθετώντας τις υπαρξιακές αναζητήσεις, σκέψεις και θέσεις απέναντι στη ζωή, σε δεύτερη μοίρα καθώς η καθημερινότητα δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιου είδους ενδοσκοπήσεις.
Κι όμως, καθημερινά οφείλουμε να τιμούμε τη ζωή, τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας, τους δικούς μας, τους νεκρούς μας και να προσπαθούμε να γινόμαστε έστω και στο ελάχιστο καλύτεροι, για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο αύριο, δικό μας, των αγαπημένων μας, της κοινωνίας μας και των επόμενων γενιών μας.
Δύσκολο, το γνωρίζω. Ούτε εγώ μπορώ να το κάνω. Προσπαθώ όμως, το κάνω από καιρό σε καιρό, ναι, το παραδέχομαι, συνήθως μετά από κάποια απώλεια, όμως και σε άσχετο χρόνο, προσπαθώντας πάντα να χω κατά νου, ότι είμαι τόσο σημαντικός αλλά και ταυτόχρονα τόσο ασήμαντος, για να μπορώ να παραμένω όσο μπορώ....ταπεινός.
ΥΓ. Στη μνήμη του πεθερού μου, Θόδωρου, που έφυγε από κοντά μας το πρωί της 14ης Σεπτεμβρίου 2012, χτυπημένος απ' την επάρατη νόσο.
Καλό του ταξίδι.
