Το Θέατρο Τέχνης συνεχίζει να πρωτοπορεί στις παραστάσεις κλασικών ή μη έργων που ανεβάζει. Ανατρέποντας τον Μπέκετ, ο Κωστής Καπελώνης ρισκάρει τοποθετώντας μόνο γυναίκες σ' ένα έργο μόνο για αντρικούς ρόλους και κατά την γνώμη μου, κερδίζει.
Παρουσιάζει χαρακτήρες άφυλους, χαμένους στην διαδρομή της ζωής τους, χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό, προσδοκώντας στο άγνωστο, πρσμένοντας μάταια την αλλαγή της βαλτομένης ζωής τους.
Σ' αυτό το πλαίσιο, η ανάγκη ύπαρξης του "άλλου" είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη στην ανούσια ζωή τους. Δεμένοι κι εξεαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, υπάρχουν για να περιμένουν αυτό που ποτέ δεν θα ρθει.
Αυτούς τους χαρακτήρες ενσάρκωσαν υπέροχα 4 εξαιρετικές ηθοποιοί, η Κάτια Γέρου, η Δήμητρα Χατούπη, η Λουκία Πιστιόλα, η Μυρτώ Αλικάκη και μαζί τους η νεαρή Αριάδνη Καβαλιέρου. Εξαιρετική η κ. Γέρου ως Εστραγκόν, πολύ καλή η κ. Χατούπη ως Βλαντιμίρ, μαγικός μονόλογος της κ. Αλικάκη στο ξέσπασμα - φιλοσοφικό στοχασμό της ως Λάκυ, μεγάλη προσωπική έκπληξη, η απόλυτα θεατρική μεστή ερμηνεία της κ. Πιστιόλα ως Πότζο. Το σκηνικό εφάμιλλο της απέρριτης σκηνοθετικής ματιάς του κ. Καπελώνη και αντίστοιχα εναρμονισμένα σ' αυτή τα κοστούμια της κ. Σωτηρίου.
Γενικά μια προσεγμένη, με άποψη παράσταση σ' ένα κλασικό, βαρύ έργο του Μπέκετ. Αξίζει να το δει κανείς με μια ματιά διεισδυτική.
Παρουσιάζει χαρακτήρες άφυλους, χαμένους στην διαδρομή της ζωής τους, χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό, προσδοκώντας στο άγνωστο, πρσμένοντας μάταια την αλλαγή της βαλτομένης ζωής τους.
Σ' αυτό το πλαίσιο, η ανάγκη ύπαρξης του "άλλου" είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη στην ανούσια ζωή τους. Δεμένοι κι εξεαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, υπάρχουν για να περιμένουν αυτό που ποτέ δεν θα ρθει.
Αυτούς τους χαρακτήρες ενσάρκωσαν υπέροχα 4 εξαιρετικές ηθοποιοί, η Κάτια Γέρου, η Δήμητρα Χατούπη, η Λουκία Πιστιόλα, η Μυρτώ Αλικάκη και μαζί τους η νεαρή Αριάδνη Καβαλιέρου. Εξαιρετική η κ. Γέρου ως Εστραγκόν, πολύ καλή η κ. Χατούπη ως Βλαντιμίρ, μαγικός μονόλογος της κ. Αλικάκη στο ξέσπασμα - φιλοσοφικό στοχασμό της ως Λάκυ, μεγάλη προσωπική έκπληξη, η απόλυτα θεατρική μεστή ερμηνεία της κ. Πιστιόλα ως Πότζο. Το σκηνικό εφάμιλλο της απέρριτης σκηνοθετικής ματιάς του κ. Καπελώνη και αντίστοιχα εναρμονισμένα σ' αυτή τα κοστούμια της κ. Σωτηρίου.
Γενικά μια προσεγμένη, με άποψη παράσταση σ' ένα κλασικό, βαρύ έργο του Μπέκετ. Αξίζει να το δει κανείς με μια ματιά διεισδυτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου