Που γεννήθηκες Χριστέ μου;

Ξημέρωσε παραμονή Χριστουγέννων και όλα έξω είναι γιορτινά. 

Θα πρεπε να 'μαι κι εγώ χαρούμενος αλλά νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. 

Γιατί άραγε;

Η γέννηση του Θεανθρώπου  δίνει ελπίδα, ζωή, ανάταση στις ψυχές των ανθρώπων, 

κουράγιο να συνεχίσουν να ζουν, να αγαπούν, να ερωτεύονται, να δημιουργούν, 

να αναζητούν το ωραίο, να πράττουν το καλό στους γύρω τους. 

Κι όμως... η επίγεια ζωή μας είναι τόσο δύσκολη. 

Η καθημερινότητα μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε τα σημαντικά, τα πρέποντα.

Ο άκρατος καταναλωτισμός, η απληστία, η ματαιοδοξία μας ρέπει προς το κακό, 

προς τον φθόνο, προς τη μιζέρια και όλο αυτό σε μια παγκόσμια κρίση χωρίς τελειωμό.

Μια κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά περισσότερο κρίση αξιών, κρίση ηθική, κρίση πολιτισμική.

Όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται, κυρίαρχο όλων το χρήμα. 

Χώρες, έθνη, λαοί χωρίς χρήμα είναι καταδικασμένοι άλλοι να πεθαίνουν, άλλοι να φυτοζωούν, άλλοι να λιμοκτονούν, άλλοι να υποτάσσονται, να ξεπωλούνται, να εξαγοράζονται, να λοιδορούνται.  

Πως να χαρώ με την ημέρα που ξημερώνει αύριο; 

Πως να δω αισιόδοξα το μέλλον όταν βομβαρδίζομαι καθημερινά από απαισιόδοξα μηνύματα
και ειδήσεις; 

Θα 'θελα να 'μουν παιδί, που τα 'βλεπα όλα όμορφα με τα αθώα μάτια μου, που δεν ήμουν καχύποπτος για τίποτα και για κανέναν, που δεν υποψιαζόμουν το κακό, που ο Άγιος Βασίλης υπήρχε κι ήταν ένας γέρος χοντρός, καλοκάγαθος με μια λευκή γενειάδα, που γελούσε και μοίραζε δώρα. 

Σήμερα βλέπω μόνο με θλίψη τους Αγιοβασίληδες που στήνονται έξω από τα εμπορικά καταστήματα μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια και μπροστά απ' τις φάτνες στις πλατείες, αναγκασμένους  σε ατελείωτες ώρες ορθοστασίας στο κρύο, μέρες γιορτής, μέρες χαράς, για να κερδίσουν τα προς το ζειν, με τις φωτογραφίες που θα πωληθούν απ' τον κόσμο που θα φωτογραφηθεί μαζί τους. Δεν είμαι πια παιδί, μεγάλωσα και ζω σ' έναν κόσμο σκληρό, απάνθρωπο, υλιστικό.  Που γεννήθηκες Χριστέ μου;