Γιάγκος - θεατρόφιλος 4/7/2011 7:49:47 μμ | Permalink # 217469
Θα καταθέσω κι εγώ την γνώμη μου για την παράσταση. Παρακολούθησα την περασμένη Πέμπτη (30/06/2011) στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας την συγκεκριμένη παράσταση.
Μια παράσταση που έχει γενικά καλά στοιχεία αλλά που δεν προσθέτει κάτι περισσότερο σε όσους έχουν ξαναδεί Άμλετ, ίσως αφαιρεί κιόλας.
Για όσους δεν έχουν ξαναδεί Σέξπιρ, ίσως θεωρήσουν την παράσταση πολύ καλή ή άλλοι μη γνωρίζοντας τι θα δουν την θεωρήσουν πολύ κακή.
Στην πραγματικότητα είναι μια παράσταση που κατά την ταπεινή γνώμη μου στέκεται ικανονοποιητικά, ακροβατώντας όμως οριακά μεταξύ μέτριας και καλής παράστασης. Ο λόγος είναι η σκηνοθετική άποψη ή μη άποψη του σκηνοθέτη.
Στην συγκεκριμένη παράσταση ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι από καλές έως πολύ καλές... η παράσταση στο σύνολο της είναι άνευρη κι αυτό σίγουρα οφείλεται στις σκηνοθετικές οδηγίες - παρεμβάσεις ή μη του κ. Μουμουλίδη.
Το "ζευγάρι του Νησιού" (Χειλάκης - Δημητροπούλου) κάνει απόσβεση της τηλεοπτικής επιτυχίας του με την αθρόα προσέλευση κόσμου φίλων ή μη του θεάτρου.
Δυστυχώς ενώ η διανομή των ρόλων και η επιλογή των ηθοποιών είναι σε γενικές γραμμές καλή, το χειροκρότημα του κοινού λαμβάνει μόνο ο κ. Χειλάκης κατά την εμφάνιση του και κατά την αποχώρηση του από την σκηνή, δείγμα απαίδευτου ή περιστασιακού θεατρικά κοινού.
Ερμηνευτικά, πάντα κατά τη γνώμη μου, κυριαρχεί ο Λεωνίδας Κακούρης και ο Μάνος Βακούσης, συνεπικουρούμενος από την φιλότιμη Ευγενία Δημητροπούλου που με εξέπληξε με την ερμηνεία της. Σε ρηχά νερά οι ερμηνείες των Μαρίνας Ψάλτη, Δημήτρη Αλεξανδρή και Τόνυ Δημητρίου. Αρκετά καλοί οι δύο φίλοι του Άμλετ των οποίων δυστυχώς τα ονόματα δεν γνωρίζω (δεν υπήρχε πρόγραμμα - έντυπο της παράστασης!!!!!!!). Η μετάφραση του κ. Χειμωνά, πολύ νεωτερίστικη σε σημείο που η classic ατάκα του έργου, να μην φανεί καθόλου στο κοινό (να ζει κανείς ή να μη ζει ιδού η απορία). Τα κοστούμια υποστήριζαν μάλλον κάτι μεταμοντέρνο, προσωπικά δεν με εξέφραζαν καθώς θεωρώ ότι δεν υπέβαλαν τον θεατή στην βαρύτητα που είχε ο κάθε ρόλος. Η μουσική γενικά παρέπεμπε σε ροκ συναυλία, ίσως ήταν η γενικότερη ροκ άποψη του σκηνοθέτη για την παράσταση. Τέλος, τα σκηνικά για μικρά κύλα θέατρα όπως το Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας, δεν ενδείκνυτο καθώς όσοι βρίσκονταν στα πλαινά μέρη δεν έβλεπαν μέσα από τους δύο "εσωτερικούς" χώρους του σκηνικού. Πάντως ήταν μια σχετικά καλή παράσταση που όμως δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου βάσει των ονομάτων των συντελεστών της. Καλή θέαση σε όσους το δουν και παρακαλώ τις κρίσεις σας στην κριτική μου.
Μια παράσταση που έχει γενικά καλά στοιχεία αλλά που δεν προσθέτει κάτι περισσότερο σε όσους έχουν ξαναδεί Άμλετ, ίσως αφαιρεί κιόλας.
Για όσους δεν έχουν ξαναδεί Σέξπιρ, ίσως θεωρήσουν την παράσταση πολύ καλή ή άλλοι μη γνωρίζοντας τι θα δουν την θεωρήσουν πολύ κακή.
Στην πραγματικότητα είναι μια παράσταση που κατά την ταπεινή γνώμη μου στέκεται ικανονοποιητικά, ακροβατώντας όμως οριακά μεταξύ μέτριας και καλής παράστασης. Ο λόγος είναι η σκηνοθετική άποψη ή μη άποψη του σκηνοθέτη.
Στην συγκεκριμένη παράσταση ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι από καλές έως πολύ καλές... η παράσταση στο σύνολο της είναι άνευρη κι αυτό σίγουρα οφείλεται στις σκηνοθετικές οδηγίες - παρεμβάσεις ή μη του κ. Μουμουλίδη.
Το "ζευγάρι του Νησιού" (Χειλάκης - Δημητροπούλου) κάνει απόσβεση της τηλεοπτικής επιτυχίας του με την αθρόα προσέλευση κόσμου φίλων ή μη του θεάτρου.
Δυστυχώς ενώ η διανομή των ρόλων και η επιλογή των ηθοποιών είναι σε γενικές γραμμές καλή, το χειροκρότημα του κοινού λαμβάνει μόνο ο κ. Χειλάκης κατά την εμφάνιση του και κατά την αποχώρηση του από την σκηνή, δείγμα απαίδευτου ή περιστασιακού θεατρικά κοινού.
Ερμηνευτικά, πάντα κατά τη γνώμη μου, κυριαρχεί ο Λεωνίδας Κακούρης και ο Μάνος Βακούσης, συνεπικουρούμενος από την φιλότιμη Ευγενία Δημητροπούλου που με εξέπληξε με την ερμηνεία της. Σε ρηχά νερά οι ερμηνείες των Μαρίνας Ψάλτη, Δημήτρη Αλεξανδρή και Τόνυ Δημητρίου. Αρκετά καλοί οι δύο φίλοι του Άμλετ των οποίων δυστυχώς τα ονόματα δεν γνωρίζω (δεν υπήρχε πρόγραμμα - έντυπο της παράστασης!!!!!!!). Η μετάφραση του κ. Χειμωνά, πολύ νεωτερίστικη σε σημείο που η classic ατάκα του έργου, να μην φανεί καθόλου στο κοινό (να ζει κανείς ή να μη ζει ιδού η απορία). Τα κοστούμια υποστήριζαν μάλλον κάτι μεταμοντέρνο, προσωπικά δεν με εξέφραζαν καθώς θεωρώ ότι δεν υπέβαλαν τον θεατή στην βαρύτητα που είχε ο κάθε ρόλος. Η μουσική γενικά παρέπεμπε σε ροκ συναυλία, ίσως ήταν η γενικότερη ροκ άποψη του σκηνοθέτη για την παράσταση. Τέλος, τα σκηνικά για μικρά κύλα θέατρα όπως το Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας, δεν ενδείκνυτο καθώς όσοι βρίσκονταν στα πλαινά μέρη δεν έβλεπαν μέσα από τους δύο "εσωτερικούς" χώρους του σκηνικού. Πάντως ήταν μια σχετικά καλή παράσταση που όμως δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου βάσει των ονομάτων των συντελεστών της. Καλή θέαση σε όσους το δουν και παρακαλώ τις κρίσεις σας στην κριτική μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου